Διαπιστώσεις και όνειρα 10 τροπικών χρόνων στο Καμερούν. Orthodox Diocese of Cameroon: Findings and Dreams of 10 years in the Tropics

Συμπληρώθηκαν ἐφέτος, στίς 25 Νοεμβρίου, σύν Θεῶ, δέκα χρόνια ἀπό τήν στιγμή πού τό ἀνεξιχνίαστο καί ἄπειρον ἔλεος τοῦ Κυρίου μας μέ ἔθεσε ὡς ἐπίσκοπον νά διακονήσω τό γεώργιον τοῦ Ἀποστολικοῦ ἔργου στήν Ἱερά Μητρόπολη Καμερούν.

Τά δέκα χρόνια τῆς διακονίας μου δέν τά θεωρῶ ἀρκετά, γιά νά ἐξαγάγω συμπεράσματα καί νά θεωρηθῶ ὡς εἰδικός ἤ νά τά θεωρήσω ὡς ἀφορμήν καί ἀντικείμενον ἑορτασμοῦ. Βρίσκω ὅμως, ὅτι εἶναι μιά μεγάλη εὐκαιρία γιά περισυλλογή καί αὐτοκριτική ἐπάνω στήν ὁποία θά πρέπει νά σχεδιαστοῦν προσεκτικά τά βήματα τῆς ἐπομένης πενταετίας καί –Θεοῦ θέλοντος- ἴσως δεκαετίας.

Οἱ ἐμπειρίες αὐτῆς τῆς δεκαετίας πολλές καί συμπιεσμένες. Κάποια ἆρθρα πού εἶδαν κατά καιρούς τό φῶς τῆς δημοσιότητος σέ διάφορα ἱεραποστολικά περιοδικά θά τά χαρακτήριζα προσπάθειες «ἀπο-συμπιέσεως» αυτῶν τῶν ἐμπειριῶν καί περισσότερο προσπάθειες δημιουργίας ἑνός διαλόγου πρός ὅλες τίς ἐκκλησιαστικές καί μή κατευθύνσεις.

Τελικά, ὅλα αὐτά πιστεύω, ὅτι παρέμειναν στά ὅρια ἑνός μονολόγου μέ μιά γοητεία πού περισσότερο ὁφείλεται στήν σκληρή ὡραιότητα τοῦ Ἀφρικανικοῦ τοπίου, στήν ὡμή πραγματικότητα τοῦ κυκλοῦντος τά πάντα θανάτου καί στήν εἰκόνα τοῦ περιπλανωμένου -μέσα σ’ αὐτά- προσώπου της ἱερατικῆς τάξεως…

Ὑπῆρξαν ἄνθρωποι μεμονωμένοι ἤ οργανωμένοι σέ συλλόγους οἱ ὁποῖοι ὅλη αὐτήν τήν δεκαετία στήριξαν τό ἔργο μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη καί στούς ὁποίους ἀνήκει «ὁ δίκαιος τῆς Ἐκκλησίας ἔπαινος» τόν οποῖον θά λάβουν ἀπό τόν ἀδέκαστο Κριτή καί δωρεοδότη Κύριο.

Ὅμως το βαθύτερό μου κίνητρο δέν ἦταν ποτέ νά γίνω συγγραφέας ταξιδιωτικῶν ἐντυπώσεων, οὖτε μελετητής – ἀνθρωπολόγος, ἀλλά νά προσδιορίσω στήν Ἐκκλησία πού μέ ἀπέστειλε τά μέτρα τοῦ «γεωργίου» μου καί τήν ἀνεπανάληπτη εὐκαιρία πού μᾶς δίνεται μέσα στήν χαώδη ἐποχή μας νά κηρύξουμε Χριστό, νά εἰσδύσουμε σέ μιά κοινωνία πρωτόγονη καί στήν ἀρχή τῆς κατά τό εὐρωπαϊκό μοντέλο διαμορφώσεώς της καί νά θέσουμε τόν Χριστό ὡς βάση καί θεμέλιό της, ἐνσαρκώνοντας σέ ὅλη του τήν μεγαλοπρέπεια τήν σιωπηλη καί βοῶσα ἀγάπη τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτου» καί διορθώνοντας τήν ἀδιαφορία καί τήν ἐπιπολαιότητα τοῦ «ἱερέως» καί τοῦ «λευίτου», ἡ ὁποία φέρει πάντοτε τήν πικρή γεύση τοῦ «ἀψίνθου»…

Σ’ αὐτά τα δέκα χρόνια, ὁ Θεός μέ γέμισε μέ ἐκδηλώσεις καί χειρονομίες συγκινητικῆς ἀγάπης ἀπλῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πάντοτε καί με συνεχεῖς, ἐξαιρετικές «γεύσεις ἀψίνθου» -μέ ἐλάχιστες έξαιρέσεις- ἀπό ανθρώπους πού πίστευω ἀκόμα ὅτι ὑπηρετοῦμε τόν ἴδιο σκοπό, δηλαδή τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά ἴσως σέ κάποια ἄλλη ἐκφρασή του, πού ἐμένα ἐπίμονα μοῦ διαφεύγει…

Εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο, ὅτι οἱ σύγχρονες κοινωνίες εἶναι κουρασμένες και γερασμένες ἀπό τήν συμπίεση τοῦ χρόνου καί τοῦ ὑπέρκαταναλωτικοῦ τρόπου ζωῆς στόν ὁποίο ἔχουν αὐθὑποβληθεῖ ἀπό μιά μακρά ἀδιαφορία καί ἀπουσία πού επέδειξαν γιά «τά κοινά»…

Κάποιοι ἐπαγγελματίες καί ἀνεπαίσχυντοι δημαγωγοί αὔξησαν καί ἐκμεταλλεύτηκαν αὐτήν τήν ἀδιαφορία, ρήμαξαν καί καταρράκωσαν «τά κοινά» καί τά ἐπακόλουθα αὐτῆς τῆς καταστάσεως τά ζοῦμε σάν κρίση καί ἀσθένεια, ἀναμένοντας την ἀνάρρωση ἤ τήν ἐπέμβαση ἑνός ἀπό μηχανῆς «οἰκονομικοῦ θεοῦ»…

Αὐτό ὅμως πού μοῦ εἶναι αδιανόητο νά κατανοήσω καί νά συλλάβω εἶναι «ὁ λήθαργος» τῶν φυλάκων του Εὐαγγελίου καί ἡ συμπόρευσή τους μέ τήν ἐκάστοτε δημαγωγία! Καί βεβαια τά συσσίτια καί τά κοινωνικά παντοπωλεία προσφέρουν πάρα πολλά ἀλλά δεν ἀποτελοῦν λῦση…

Ἡ φιλανθρωπία τήν οποια προσφέρει μια Ἱεραποστολή εἶναι ἀπαραίτητη ἀλλά δεν μπορεῖ να θεωρηθεῖ πρωταρχικός σκοπός… Σκοπός εἶναι μόνον ὁ Χριστός καί τό θέλημά του, δηλαδή τό Εὐαγγέλιο, καί αὐτό δέν εἶναι ἡ προσφορά μιᾶς ἰδέας ἤ μιᾶς κοσμοθεωρίας… Εἶναι «φῶς» καί «ἀλήθεια» καί «ὁδός» καί «ἡ ζωή τοῦ κόσμου» καί ἔτσι θά πρέπει νά μιλᾶμε γιά τόν Χριστό καί νά ζοῦμε μαζί Του.

Πάντα δέ, ὁ Χριστός ἔτσι μιλοῦσε στόν κόσμο μέ ἕναν τρόπο πού δέν εἶχε ποτέ μιλήσει ἄλλος καί οὐσιαστικά ἄνοιγε τά μάτια του κόσμου σέ ἕνα ἄλλο ἧθος καί ὄχι σέ μιά ἄλλη ἠθικιστική μορφή ζωῆς. Γι” αὐτό δέν δίστασε νά κριτικάρει κάθε μορφή ἐξουσίας καί κάθε μορφή τῆς πίστεως τῆς ἐποχῆς Του καί κάθε ἱεραρχίας τοῦ κόσμου Του…

Θά ἔλεγα μέ βεβαιότητα ὅτι, αὐτήν τήν κριτική ματιά στόν κόσμο Του προσπαθοῦσε νά τήν μεταγγίσει στούς συγχρόνους Του στόν ἀπλό κόσμο καί ὄχι μόνον στούς μαθητάς Τους, θέλοντας νά τούς κάνει ἐξυπνότερους ἀπέναντι στήν ἐκκοσμίκευση τῶν ἀνθρώπων τῆς θρησκείας καί στήν ἀπληστία τῆς πολιτικῆς δημαγωγίας…

Βέβαια ἡ ἀντίδραση τῆς κοινωνίας Του ἦταν ὁ Σταυρός… Άλλά ἠ συνέχεια τοῦ Σταυροῦ ἦταν ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ἀνάληψη, ἡ Πεντηκοστή καί ἡ ἁπτή εὐλογία πού πηγάζει γιά πιστούς καί ἀπίστους ἀπό ὅλα αὐτά…

Γιά μιά τέτοια μεταλαμπάδευση τοῦ Εὐαγγελικοῦ θελήματος περιπλανώμεθα στήν Ἀφρικανική Ἥπειρο καί κατά δύναμιν καταναλώνουμε ἑαυτούς, πιστεύοντας ὅτι αὐτά πού πράττουμε ἀποσκοποῦν στήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας καί ἴσως εἰσακουστοῦν μετά τήν σταύρωσή μας…

Πόσα ὅμως θαυμαστά πράγματα θά μποροῦσαν νά γίνουν, ἄν ἡ ἀποστέλλουσα ἡμᾶς Ἐκκλησία ἐνέσκυπτε ἐν φιλαδελφίᾳ πρός ἐνίσχυσιν καί συνδρομή τοῦ ταπεινοῦ μας ἔργου;

Πόσα ὑπέροχα θαύματα θά ζούσαμε, ἄν κάποιοι κληρικοί εἶχαν τό θάρρος νά βγοῦν ἀπό τόν «ἐθνικό μονισμό» τῆς πίστεώς των καί συμπορεύονταν μαζί μας στίς ὀδούς τῶν ἐθνῶν καί στίς ἐσχατιές τοῦ κόσμου τῶν ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων;

Πόσο διαφορετική θά ἦταν ἡ εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας μας στόν κόσμο, ἄν πιστεύαμε στό Ἀποστολικό ἔργο «εἰς πάντα τά ἔθνη»;

Αὐτά ὀνειρεύομαι τά μακρά, βροχερά, τροπικά βράδια καί ἀπό τήν ὡραιότητα αὐτῶν τῶν ὀνείρων ἀντλῶ κουράγιο καί ἐλπίδα νά συνεχίσω αὐτήν τήν ἐν πολλοῖς μοναχική μου πορεία γνωρίζοντας κατά βάθος, ὅτι μᾶλλον κάποια ἄλλη γενιά ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου, μετά ἀπό πολλά χρόνια μπορεῖ νά τά πραγματοποιήσει καί νά τά ζήσει…

Εὐχαριστῶ Σοί Κύριε!

Τήν ἀγάπην πρός πάντας τούς νοσταλγούς τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου μας.

† Ὁ Καμερούν Γρηγόριος:

http://ierapostoles.gr/?p=7006

With the help of God, on November 25, 2014, ten years have been completed since the unfathomable and infinite mercy of our Lord appointed me as a bishop to the Holy Metropolis of Cameroon, in order to minister in this field of the work of the Apostles.
I do not think that the ten years of my ministry are enough for me to extract conclusions and be regarded as a specialist or take them as a reason for celebration. I believe though, that it is a great opportunity for reflection and self-criticism upon which the steps of the next five –maybe, by the grace of God, even ten- years should be carefully planned.
The experiences of this decade are plentiful and condensed. Some articles that occasionally saw the light of publicity in various missionary magazines could be described as “decompression efforts” of these experiences and mostly as efforts to create a dialogue towards all the ecclesiastical and non-ecclesiastical directions.

Thus, I believe that all this has remained within the boundaries of a monologue with a charm that stems from the harsh beauty of the African landscape, the raw reality of all-surrounding death and the image of the priest going from place to place, striving to preach the Word of God.
Throughout this decade there have been individuals or people organized in associations and charities who have supported the missionary work with faith and trust and are worthy of the Church’s praise, which they will receive from the Impartial Judge and Great Gift-Giver Lord.
However, my ultimate goal in life was not to become either a writer of travel impressions or a research scholar in anthropology, but to define to the Church that sent me here the “size” of my “field” and the unique opportunity given to us in our chaotic era to preach Christ, to penetrate into a primitive society and its principle of formation based on the European model and to lay Christ as its basis and foundation, embodying in all its splendor the silent and apparent love of the “Good Samaritan” and correcting the indifference and superficiality of the “priest” and the “Levite”, which always carries the taste of bitterness…
In these ten years, God has filled me with events and gestures of touching love coming from simple people, but always and continually, with bitter flavors -with very few exceptions- from people who are still believed to serve the same purpose, namely the Gospel, maybe expressed in a different way, which persistently eludes me…
It is an undeniable fact that modern societies are tired and ageing because of time compression and modern life’s over-consumption, which they have imposed upon themselves due to their long indifference to the public affairs…
Some unashamed professional demagogues increased and exploited this indifference, ravaged and devastated “what belonged to the people” causing all this global chaos, the consequences of which we are experiencing as a crisis and disease, awaiting the recovery or some divine intervention in the form of financial assistance…
What I find totally inconceivable, though, is the ‘lethargy’ of the Gospel guardians and their alignment with the demagogues of the time! The help on the part of soup kitchens and social grocery stores is unquestionably immense, but it is not the solution to this problem…

The charity work which a missionary division offers is necessary, but it cannot be regarded as its primary purpose… The purpose is solely Christ and His will, that is, the Gospel, and this is not the dissemination of an idea or a worldview… It is “the light” and “the truth” and “the way” and “the life of the world”, and this is the way we should talk about Christ and live with Him.
Christ always spoke to people in such a way that no one had ever spoken before, and he virtually opened people’s eyes into another morality and not into another moralistic life form. This is the reason why he did not hesitate to criticize any form of authority or faith in His time as well as any type of world hierarchy…
I would say with certainty that the Lord tried to instill this critical look into the world in his contemporaries, that is, in the ordinary people and not only in His disciples, wishing to make them smarter against the secularization of the religious people and the greed of political demagoguery…
Of course the reaction on the part of His society was to send Him to the Cross… but then the Cross was followed by the Resurrection, the Ascension, the Pentecost and the tangible blessings that stem from all this for believers and unbelievers…
Conveying the Gospel means conveying the will of God, which is the reason why we go around the African Continent, wearing out ourselves to the extent possible, thinking that what we do aims at the glory of the Church and might be heard by God after our own crucifixion…
But how many wonderful things could be done if the Church that sent us here leaned over us out of brotherly love in strengthening and support of our humble work?
How many wonderful miracles would we live, if some clergymen had the courage to come out of the “national monism” of their faith and stand shoulder to shoulder with us in the streets of nations and in the ends of the earth, where our poor brothers give their struggle for survival?

How different would the image of our Church in the world be, if we believed in “the work of the Apostles to all nations”?
This is what I dream of on the long, rainy, tropical nights and from the beauty of those dreams I draw courage and hope to continue this largely solitary journey knowing deep down that probably after many years, some workers of the Gospel of another generation can fulfill them and live them…
Thanks be to Thee, O Lord!
With undivided love unto all those longing for the coming of our Lord.
† Gregory of Cameroon

http://orthodoxmission.org.gr/2014/12/findings-dreams-10-years-tropics/

 http://ampelonas-trygetes.blogspot.gr/2014/12/diocese-of-cameroon-findings-and-dreams.html