Αγαπητοί μου φίλοι,
αυτό το blog δεν δημιουργήθηκε απλά και μόνο για να ενημερώσει για την Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή.
Στόχος του είναι να ευαισθητοποιήσει ΟΛΟΥΣ τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, ώστε από απλοί θεατές της Ορθόδοξης Ιεραποστολής να μετατρεπούν σε συνεργάτες ( και γιατί όχι σε εργάτες ) της Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής, οποιαδήποτε ιδιότητα κι αν έχουν (Επίσκοποι, ιερείς, διάκονοι, μοναχοί, θεολόγοι, κατηχητές, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κλπ ).
Πιστεύουμε ότι η Ιεραποστολή είναι το ΠΡΩΤΙΣΤΟ καθήκον της Ορθόδοξης Εκκλησίας ( Ματθ, κεφ 28 ). Θεωρούμε, ότι η χάρη του Τριαδικού Θεού, ανοίγει συνεχώς νέες θύρες Ορθόδοξης Ιεραποστολής, αλλά καλούμαστε ΟΛΟΙ μας να βοηθήσουμε αυτό το άνοιγμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας στα έθνη.Πρώτιστα, με ταπείνωση και διαρκή προσευχή, και μετά με κάθε πρόσφορο τρόπο, επιζητώντας το έλεος και τη βοήθεια του Θεού. Αυτός, άλλωστε, είναι Εκείνος που οδηγεί κάθε προσπάθεια της Εκκλησίας Του.
Καταθέτουμε, λοιπόν, στο ξεκίνημα τις προτάσεις μας προς τους Πνευματικούς μας Πατέρες, Επισκόπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
1. Παρακαλούμε να αποστέλλονται για ένα εξάμηνο ή για ένα χρόνο σε κάποιο Ορθόδοξο Ιεραποστολικό κλιμάκιο ( με τη σειρά ) όλοι οι ΑΓΑΜΟΙ ιερείς όλων των ΕλληνΟρθόδοξων Μητροπόλεων και Εκκλησιών εθελοντικά. Θεωρούμε ότι είναι άδικο να έχουν οι αμερικανόφερτες αιρέσεις στρατιές μισσιονάριων και εμείς οι Ορθόδοξοι να μένουμε πίσω, αφήνοντας 1 ή 2 Ιεραποστόλους , μόνους τους, σε χώρες αχανείς ή με εκατομμύρια – δισεκατομμύρια πληθυσμό!
2. Όλα τα μεγάλα ελληνΟρθόδοξα Μοναστήρια, σε όλο το κόσμο, να αποστέλλουν για κάποιο διάστημα ( ένα εξάμηνο, ένα χρόνο, τρεις μήνες ) μικρές συνοδείες μοναχών ή μοναζουσών σε κάποιο Ορθόδοξο Ιεραποστολικό κλιμάκιο, για να διακονήσουν την Ορθόδοξη Ιεραποστολή και να μετεμφυτεύσουν τον μοναχισμό στις χώρες αυτές.
3. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι Ορθόδοξες Χριστιανικές Αδελφότητες και Σύλλογοι, που διαθέτουν και ανθρώπους αφιερωμένους, αλλά και στελέχη επιστημονικά καταρτισμένα.
4. Να δημιουργηθούν σε κάθε Ορθόδοξη Μητρόπολη ( σε Ελλάδα και Κύπρο ) κέντρα, αίθουσες Ορθόδοξης κατηχήσης για οικονομικούς μετανάστες στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες, με τη βοήθεια , Ιερέων, Θεολόγων, Ορθοδόξων από τις χώρες προέλευσης και εθελοντών γλωσσομαθών.
5. Να δημιουργηθούν στην Ελλάδα και στη Κύπρο Ιεραποστολικά σεμινάρια ( όχι μόνο στην Αθήνα ) για την προετοιμασία εργατών της Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής.
6. Η Αποστολική Διακονία ( ή άλλα Ορθόδοξα τυπογραφεία ) να εκδίδει περιοδικό Ορθόδοξης κατήχησης ( σε χιλιάδες αντίτυπα και σε πολλές γλώσσες ) με Ορθόδοξη -Πατερική ερμηνεία της Αγίας Γραφής, το οποίο να αποστέλλει στα διάφορα Ιεραποστολικά κλιμάκια και θα μοιράζεται ΔΩΡΕΑΝ στους ντόπιους. Εκεί θα τονίζονται οι διαφορές της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τις διάφορες χριστιανικές ομολογίες και τις θρησκείες. Φυσικά το περιεχόμενό του να διαμορφώνεται από τους Ορθοδόξους Ιεραποστόλους, ανά περιοχή, γιατί αυτοί γνωρίζουν τις ιεραποστολικές και ποιμαντικές ανάγκες κάθε χώρας. Συνεργάτες στην έκδοση του περιοδικού να είναι στελέχη από τα Ορθόδοξα ιεραποστολικά κλιμάκια. Θεωρούμε την ετήσια έκδοση Ορθόδοξου κατηχητικού περιοδικού ως πιο εφικτή λύση, από την μετάφραση και εκτύπωση βιβλίων, χωρίς να αποκλείουμε και αυτή τη λύση. Είναι αναγκαία μια τέτοια έκδοση, ώστε οι κάτοικοι μιας χώρας να γνωρίζουν την Ορθόδοξη πίστη, αλλά και οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να εμβαθύνουν καλύτερα στη πίστη τους και να μην πέφτουν στις παγίδες αιρετικών εντύπων.
7. Πιστεύουμε ότι η δημιουργία μιας Ορθόδοξης ιστοσελίδας, με Ορθόδοξη κατήχηση, σε πολλές γλώσσες είναι, πέρα για πέρα, αναγκαίο, για να γνωρίσουν τα έθνη την Αιώνια, Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη. Από τη στιγμή που είναι ανέφικτο ( οικονομικά ) να ιδρυθούν Ορθόδοξα τηλεοπτικά κανάλια, μια Ορθόδοξη ιστοσελίδα σε όλες τις βασικές γλώσσες του κόσμου ( αλλά και σε τοπικές ) θα κάνει πιο εύκολο το έργο των Ορθοδόξων Ιεραποστόλων.
8. Δεν αρκεί για την ευαισθητοποίηση των Ορθοδόξων Χριστιανών μια απλή εβδομάδα αφιερωμένη στην Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή. Στην Αμερική γίνονται συνεχώς ( κάθε βδομάδα ) ομιλίες σε Ορθόδοξους ναούς για την Ιεραποστολή. Πρέπει, δηλαδή, το Γραφείο Εξωτερικής Ιεραποστολής να επανδρωθεί με πολλούς συνεργάτες ( κληρικούς και λαϊκούς ), οι οποίοι θα διατρέχουν την Ελλάδα και την Κύπρο και θα ενημερώνουν, σε συνεργασία με τους υπάρχοντες ( και πολύ δραστήριους ) Συλλόγους Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής.
Όπως καταλαβαίνει κανείς πρόκειται για ένα τιτάνιο έργο,που χρειάζεται, πάνω από όλα, την πλούσια ευλογία του Θεού, αλλά και τις δικές σας προσευχές, και το δικό σας αμέριστο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους όλου του κόσμου, που αγνοούν τον Χριστό και την Εκκλησία Του.
Ο Θεός να είναι μαζί μας, να μας ελεεί, να μας ευσπλαχνίζεται, να μας δίνει δύναμη και κουράγιο, να μας συγχωρεί για την αμαρτωλότητά μας και τις αδυναμίες και να στηρίζει τους Ορθοδόξους Ιεραποστόλους σε όλο το κόσμο, να ενδυναμώνει τους νεοφωτίστους Ορθοδόξους αδελφούς μας, να φωτίζει τους κατηχουμένους, να ελευθερώσει τα έθνη από την πνευματική σκλαβιά των αιρέσεων, των παραθρησκειών και των ψευτοθρησκειών και να τα οδηγήσει, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, στην Ορθόδοξη Εκκλησία Του. Αμήν.
Ορθόδοξη Ιεραποστολή -Orthodox Mission -Mission Οrthodoxe - Misión Ortodoxa - Missão Ortodoxa - Missione Ortodossa - православная миссия- Misiunea Ortodoxă- 东正教使命 - रूढ़िवादी मिशन 
ΑΓΑΠΗΤΕ ΑΔΕΛΦΕ ΧΑΡΗΚΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ
ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ .
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ
ΜΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΛΕΣΩ
ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΜΟΥ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΜΕ
ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ .
Η ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΝΕΟ
ΣΤΗΡΙΓΜΑ .
Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ
ΚΩΣΤΑΣ
Η Εκκλησία έχει μια αποστολή: Να συμπεριλάβει όλη την ανθρωπότητα στο Σώμα τού Χριστού, ενώνοντάς την με τον ίδιο τον Θεό. Είναι λοιπόν ανάγκη, να ακουσθεί το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη, ώστε όλοι όσοι έχουν καλή προαίρεση να βαπτισθούν στο όνομα τού Πατρός, τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος. Αυτός είναι και ο σκοπός τής ιεραποστολής.
Παράλληλα με την ιεραποστολή, που απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν έχουν ακόμα ακούσει για το Ευαγγέλιο τής Σωτηρίας τού Ιησού Χριστού, υπάρχει και η «διαποίμανση», που απευθύνεται σε ανθρώπους που άκουσαν μεν το Ευαγγέλιο, αλλά διαστρεβλωμένο ή ελλειπές. Αυτή η διαποίμανση, απευθύνεται σε ανθρώπους χωρών που το Ευαγγέλιο έχει κηρυχθεί ήδη σε κάποιο βαθμό, και που γνωρίζουν τον Χριστό με ελλειπή τρόπο. Τέτοιες είναι οι Παπικές και Προτεσταντικές χώρες, ή ακόμα και περιπτώσεις ανθρώπων τής δικής μας «Ορθόδοξης» χώρας, που δεν έχουν γνωρίσει σωστά τον Χριστό, αν και ο λόγος τού Ευαγγελίου ακούγεται παντού γύρω τους.
Σε αυτή την ενότητα τής ιστοσελίδας μας, θα παρουσιάζουμε νέα και πληροφορίες από την πρόοδο τού ιεραποστολικού έργου σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα θα παρουσιάζουμε πληροφορίες και για το ποιμαντικό έργο τής Εκκλησίας σε διάφορες «Χριστιανικές» χώρες, ακόμα και στη δική μας.
Αφιερώνουμε αυτή την ενότητα στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας που έφυγε τόσο απότομα από το ποίμνιό του, στον ηγούμενο τής Ι. Μ. Μαχαιρά Αρσένιο και στα άλλα μέλη τής συνοδείας τους στο ελικόπτερο, προσευχόμενοι ο Θεός με τις πρεσβείες τους να προωθήσει περισσότερο το Ιεραποστολικό έργο στα πέρατα τού κόσμου.
Ο Θεός να δώσει πλούσιες ευλογίες σε όλες τις Ορθόδοξες ιστοσελίδες, που διακονούν τον Λόγο Του στο διαδίκτυο.
Το «κακό» είναι ότι η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι ιδεολογία που χωρά σε περιοδικά, βιβλία, ιστοσελίδες, κηρύγματα, αλλά είναι μια ζωή ταπείνωσης και μετανοίας, μια ζωή που προϋποθέτει τον συνεχή αγιασμό μας, τη προσπάθεια να φτάσουμε στη θέωση, μέσω των Μυστηρίων, αλλά , κυρίως, της αγάπης. Η Ορθόδοξη Θεολογία, δηλαδή, έρχεται σε αντίθεση με την μανία του κόσμου για πλούτο, κοινωνική ανέλιξη, χωρίς όρια διασκέδαση,εξουσία, δύναμη και ατομικές «εμπειρίες». Η Ορθόδοξη ζωή, δηλαδή,δεν είναι το να τρέχεις, ως πλασιέ, από πόρτα σε πόρτα για να κάνεις φορτικό προσηλυτισμό, δεν είναι να εκβιάζεις «καθόδους του αγίου πνεύματος», δεν είναι να επιτυγχάνεις «εσωτερική χαλάρωση» με διαλογισμό, αλλά είναι να αγαπήσεις τον πλησίον σου, πάνω και πέρα από τον εαυτό σου, έχοντας στη καρδιά τον Τριαδικό Θεό.
Σκοπός της Ορθόδοξης Ιεραποστολής, λοιπόν, δεν είναι να κάνει οπαδούς μιας χριστιανικής κοσμοθεωρίας,γι’αυτό η Ορθόδοξη Ιεραποστολή δεν κρατά απόλυτα στατιστικά, δηλαδή, τόσες βαπτίσεις, τόσα βιβλία και έντυπα, τόσες ώρες συνάξεις κλπ. Αυτά δεν ανήκουν στη λογική της Εκκλησίας του Χριστού, που υπάρχει εδώ και 21 αιώνες.
Γι’αυτό και η Ορθόδοξη Ιεραποστολή, μαζί με τους ναούς και την κατήχηση, δημιουργεί σχολεία,κλινικές,ιατρεία, τεχνικές και αγροτικές σχολές, ανοίγει πηγάδια και δίνει υποτροφίες στα αδέλφια μας ( ανεξαρτήτου θρησκείας )που υποφέρουν.
Έχουμε, λοιπόν, ανάγκη από μεγάλη ταπείνωση και προσευχή, για να αποδώσουν καρπούς οι προσπάθειες των Ορθοδόξων Ιεραποστόλων.
Εμείς είμαστε απλοί διάκονοι αυτής της προσπάθειας από τα μετόπισθεν. Ευχόμαστε ο Θεός, παρά την αναξιότητα και αμαρτωλότητά μας, να ευλογήσει την Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή και να φέρει νέους εργάτες στον Αμπελώνα Του, σε όλα τα κράτη, σε όλα τα έθνη, προς Δόξαν Του. Ας είναι πάντα δοξασμένος και τώρα και πάντα και σε όλους τους αιώνες, δια πρεσβειών της Παναγίας μας και όλων των Αγίων Του.
Ο ιερός Χρυσόστομος καλεί για ιεραποστολή
«Μην υποτιμάς το έργο της μεταστροφής λίγων ανθρώπων, επειδή δεν είσαι σε θέση να σώσεις όλη την οικουμένη · και μην αφεθείς να αποξενωθείς από την επιδίωξη των μικρών κατορθωμάτων, επειδή συνεπαίρνεσαι από τα μεγάλα.
Κι αν δεν καταφέρνεις να μεταστρέψεις εκατό, φρόντισε για τους δέκα που μπορείς · κι αν πάλι οι δέκα υπερβαίνουν τις δυνάμεις σου, μην περιφρονήσεις τους πέντε · κι αν ακόμα δεν μπορέσεις πέντε, ας είναι κι ένας · και στο τέλος – τέλος κι ένα να μην πετύχεις να μεταστρέψεις, μη σε πιάσει απελπισία και μη σταματήσεις να προσφέρεις.
Δεν βλέπεις που και οι εμπορικές συναλλαγές γίνονται και με ασήμι, όταν σπανίζει το χρυσάφι; Αν δεν δείχνουμε περιφρόνηση στα μικρά, θα ‘ρθει κι η ώρα ν’ αναλάβουμε και τα μεγάλα · αν όμως δεν καταδεχόμαστε να καταπιαστούμε με τα μικρά, ούτε και με τα μεγάλα θα ασχοληθούμε εύκολα» ( PG 61, 30). Και: «Λέει η Γραφή πως «πολλάς κώμας των Σαμαρειτών ευηγγελίσαντο» (Πραξ. η΄ 25). Πρόσεξε πώς κατόρθωναν να διαβαίνουν τους δρόμους · και με τι αποτελέσματα! Τέτοιες περιοδείες θα ‘πρεπε κι εμείς να ενεργούμε. Αλλά γιατί μιλώ για περιοδείες; Πολλοί έχουν στην ιδιοκτησία τους χωριά και συνοκισμούς όπου χρειάζεται να γίνει ιεραποστολή, και δείχνουν αδιαφορία και δε λένε μια κουβέντα. Για να γίνει όμως λουτρό στο χωριό τους και ν’ αυξηθούν οι πιστώσεις και να διαμορφωθούν πλατείες και ν’ ανεγερθούν οικοδομές φροντίζουν με το παραπάνω · για να καλλιεργηθούν ψυχές, τίποτε. Κι αν συ δεις αγκάθια φυτρωμένα σε έτοιμο για σπορά χωράφι, τα ξεριζώνεις ή τα καις, τα εξαφανίζεις, για να απαλλάξεις το έδαφος από την καταστροφή που θα του προκαλέσουν · αν όμως δεις τους ίδιους τους σποριάδες να ‘ναι γεμάτοι αγκάθια και δε φροντίσεις να τους καθαρίσεις, πες μου, δε φοβάσαι και δεν τρέμεις εκείνον που θα ‘ρθει να σου γυρέψει το λόγο αυτής σου της στάσεως; Δε θα ‘πρεπε κάθε πιστός να γίνεται ιδρυτής και μιας εκκλησίας; Δε θα ‘πρεπε ο καθένας ν’ αναλαμβάνει να μισθώνει δάσκαλο; Δε θα ‘πρεπε, περισσότερο από κάθε άλλο να νοιάζεται για το πώς θα γίνουν όλοι ανεξαίρετα Χριστιανοί; Πες μου, σε παρακαλώ, πώς θα γίνει χριστιανός ο γεωργός όταν βλέπει εσένα ν’ αδιαφορείς τόσο ακόμα και για τη δική σου σωτηρία; Δεν είσαι σε θέση να κάνεις θαύματα και μ’ αυτά να πείσεις; Χρησιμοποίησε τις δυνατότητες που έχεις · πείσε με τη φιλανθρωπία, τη συμπαράσταση, τη συντροφικότητα, την περιποίηση κι όλα τα παρόμοια» ( PG 60, 146-147).
Το έργο του αποχωρούντος
Μητροπολίτου Σωτηρίου Τράμπα
Επί 33 συνεχή χρόνια υπηρέτησε την Εκκλησία μας εκεί, ο μέχρι πρότινος Μητροπολίτης Κορέας Σωτήριος Τράμπας, ο οποίος συμπληρώνων τον άλλο μήνα τα 79 του χρόνια, είχε παρακαλέσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, να τον απαλλάξει από το βάρος των ευθυνών του και να περιοριστεί στα καθήκοντα του Λειτουργού και Πνευματικού της εν Καπυόνγκ Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, προτιθέμενος ν’ ασχοληθεί εκεί σε συνεργασία με τις αδελφές της Μονής, στη μετάφραση ύμνων στην κορεατική γλώσσα, για τον εμπλουτισμό των ιερών Ακολουθιών Εσπερινού και Όρθρου, ολοκλήρου του εκκλησιαστικού έτους, όπως και έγινε.
Ήδη στη θέση του εξελέγη ο από 10ετίας υπηρετών στην Κορέα, βοηθός Επίσκοπος Ζήλων π. Αμβρόσιος Ζωγράφος, του οποίου ως υπογραμμίζει ο Μητροπολίτης Σωτήριος Τράμπας, τα πολλά προσόντα, η βαθειά μόρφωση, το ήθος και ο ιεραποστολικός ζήλος, εγγυώνται πλούσια καρποφορία στο ιεραποστολικό έργο που ήδη επιτελεί και όχι μόνο.
Ο αποχωρών διά του οποίου το έργο, τον ζήλο, τον ενθουσιασμό και το ήθος, εκφράζονται οι πάντες με τα καλύτερα λόγια, είναι αληθές ότι αφήνει μια οργανωμένη μητρόπολη με γερά θεμέλια, που έθεσε ο ίδιος με πολλή αγάπη χριστιανική και πολλές θυσίες.
Ας ληφθεί υπόψη, ότι η οι ενορίες της εν λόγω Μητρόπολης, απέχουν από 40 έως 480 χιλιόμετρα από την Σεούλ, τα οποία χρόνια τώρα διέσχιζε αγόγγυστα και το κυριότερο χωρίς τα απαιτούμενα οικονομικά μέσα, προκειμένου να τελεί τις Θείες Λειτουργίες και να ανταποκρίνεται στις ποικίλες άλλες δραστηριότητές του.
Σημειωτέον επίσης ότι σ’ αυτόν και μόνο οφείλεται η ίδρυση πολλών ενοριών, όχι μόνο στην Κορέα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ασίας, γεγονός για το οποίο εκφράζει τις ολόθερμες ευχαριστίες και ισόβιο ευγνωμοσύνη του προς όλους, όσους συνέβαλαν με οιοδήποτε τρόπο.
Υ.Γ. Ανταποκρινόμενοι και ημείς σε σχετική παράκληση του Σεβασμιωτάτου Γέροντος, παραθέτουμε τόσο τη νέα διεύθυνσή του:
METROPOLITAN SOTIRIOS TRAMBAS
ORTHODOX MONASTERY OF METAMORFOSIS
GYONGGI-DO GAPYONG GUN, SANG MYEON,
DEOK HYEON-RI, SAN 143-14
KOREA
όσο και την ταχυδρομική διεύθυνση του νέου Μητροπολίτου, για όσους θα ήθελαν ν’ απευθυνθούν σ’ αυτούς:
H.E. METROPOLITAN AMBROSIOS OF KOREA
424-1 AHYON 1 DONG, MAPO-GU
SEOUL 121-861 – KOREA
Καλοτάξιδο το ιστολόγιο. Θα το παρακολουθούμε με ενδιαφέρον.
Σας ευχαριστούμε, αγαπητά μας αδέλφια.Είθε το μπλογκ να εκπληρώσει το σκοπό του και να ευαισθητοποιήσει όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς του κόσμου, ώστε καθημερινά να προσεύχονται και να στηρίζουν την Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή. Οι προσευχές σας να είναι θερμές προς τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Καλή δύναμη και εσάς.
Παρακαλούμε όλους τους αδελφούς, κάθε φορά που επισκέπτονται το μπλογκ, να λένε με ζεστή καρδιά την ευχή : Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας τους αμαρτωλούς και ευλόγησε τις Ορθόδοξες Ιεραποστολές σε όλο το κόσμο.
Δεν είμαι ρομαντικός. Δεν είμαι καθόλου ρομαντικός. Δεν μ’ αρέσει να φαντάζομαι. Τα νηπτικά κείμενα των πατέρων της Εκκλησίας δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για τη φαντασία. Μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε δρόμους πλάνης. Ούτε και τα όνειρα μπορούν να στηρίξουν το ρεαλισμό της ορθόδοξης βιοτής.
Όλα αυτά δε μ’ εμποδίζουν να σχεδιάζω στο νου μου το επιθυμητό μέλλον της Ορθόδοξης ιεραποστολής. Επειδή όμως η λέξη «σχεδιασμός» έχει φθαρεί κάτω από τη φόρτιση των τεχνολογικών αναπτυξιακών προγραμμάτων, επιτρέψτε μου να χρησιμοποιώ τη λέξη «όνειρο» και τη λέξη «ονειροπόλος» στη θέση των τεχνοκρατικών όρων «σχέδιο» και «προγραμματισμός».
Μπορώ τώρα, πλέον, να αναπτύξω, λιτά, τα ιεραποστολικά μου ονειροπολήματα.
Όνειρο α’: «Οι εργάται του θερισμού».
Ονειρεύομαι, στα πιο συγκρατημένα ονειροπολήματά μου, την ένταξη είκοσι κληρικών, στο έργο του ιεραποστολικού θερισμού στα έθνη.
Αυτό το είκοσι, πριν να το πω το μελέτησα πολύ· είναι ο οριακός αριθμός που θ’ αλλάξει άρδην τον ιεραποστολικό χάρτη της Ορθόδοξης ιεραποστολής. Μπορεί να φαίνονται ολίγοι συγκρινόμενοι με τα μεγέθη της παγκόσμιας κοινότητας. Κι όμως είναι περισσότεροι από τους αποστόλους και είναι αρκετοί για μια ουσιαστική τομή στην ιεραποστολή, αρκεί να πληρούν μια προϋπόθεση. Να κάνουν υπακοή στην Εκκλησία κι όχι στο θέλημά τους και να δεχθούν να εκπαιδευθούν για να γνωρίσουν τη σάρκα των τόπων, που θα διακονήσουν.
Εμείς αναλαμβάνουμε το δεύτερο σκέλος.
Εκείνοι, οι είκοσι, τη διάθεση για το πρώτο σκέλος.
Όνειρο β’: «Τ’ ανοικτά παράθυρα στον κόσμο».
Το ανοικτό παράθυρο στέλνει πάντα ένα μήνυμα: Προετοιμάζει για την κατάλληλη ένδυση που χρειάζεται στην επικείμενη έξοδο. Η μετεωρολογική υπηρεσία απαραίτητη για την περίπτωση. Ονειρεύομαι κάποιοι ν’ αφιερώσουν χρόνο σπουδών και ειδικοτήτων σε καταξιωμένους τομείς, όπως η αφρικανολογία, η ασιολογία, η λατινοαμερικανολογία και η τριτοκοσμική γλωσσολογία.
Μερικά χρόνια σπουδών στους ίδιους τόπους θα ισχυροποιήσει τη γνώση στα μετόπισθεν.
Όνειρο γ’: «Η ενότητα και ο συντονισμός των ελεύθερων σκοπευτών».
Ονειρεύομαι, κι ας στενοχωρούνται μερικοί, την ενότητα όλων των ελευθέρων σκοπευτών των ιεραποστολικών συλλόγων, συλλογίσκων, σωματείων, οργανισμών, κέντρων, αποκέντρων, συνεργών, συμπαραστατών, φίλων και ακροβολιστών σε μια κοινή προοπτική, σε ένα κοινό έργο.
Ονειρεύομαι να μην υπάρχει η ιδιωτική προβολή του έργου, αλλά η ταπεινή προσφορά των πάντων χωρίς απαίτηση για αναγνώριση. Η ιεραποστολή θα προχωρήσει μόνο όταν δεχτούμε να υπηρετήσουμε ανώνυμα τον ένα σκοπό κι όχι επώνυμα τους δικούς μας σκοπούς.
Όνειρο δ’ «Η ιεραποστολή της σιωπής».
Ονειρεύομαι τη μεταφύτευση του ησυχασμού και του κοινοβιατισμού ορθοδόξων μοναστηριών στις χώρες της ιεραποστολής.
Ονειρεύομαι να υπάρχουν δείγματα του μοναστικού κάλλους στις χώρες του τρίτου κόσμου.
Ονειρεύομαι να μεταβούν εκεί και να διδάξουν την ασκητική σιωπή.
Ονειρεύομαι να μεταβούν εκεί και τίποτε άλλο. Μόνο να μεταβούν και να σωπαίνουν ασκητικά.
Όνειρο ε’ «Οι γιατροί της Ιεραποστολής».
Ονειρεύομαι να βρισκόμαστε παρόντες σε τόπους δυστυχίας, πόνου, επιδημιών και ανθρώπινης τραγωδίας. Κι αυτό όχι για ν’ αντιγράψουμε ή αντιπαραταχθούμε σε παράλληλες θετικές διεθνείς προσπάθειες.
Ονειρεύομαι να υπάρχουμε στους χώρους του πόνου, επειδή δε μπορώ ν’ ανεχθώ ν’ απουσιάζουμε.
Όνειρο στ’ «Διορθόδοξοι συλλογισμοί».
Ονειρεύομαι τη σύσταση διορθόδοξου οργάνου για την ιεραποστολή. Μόνο μέσα από την έκφραση της ενότητας στα μικρο – και μακρο – μεγέθη της μπορούμε να ελπίζουμε.
Όνειρο ζ’ «Ορθόδοξη παιδεία».
Ονειρεύομαι τη μετάβαση της Ορθόδοξης πανεπιστημιακής κοινότητας για πολύ μικρά χρονικά διαστήματα, στους χώρους της ιεραποστολής, για την καλλιέργεια της Ορθόδοξης θεολογίας στους τόπους. Το ελλαδικό ανθρώπινο δυναμικό είναι και πλούσιο και καταρτισμένο. Προσφορά μερικών εβδομάδων σε ορθόδοξα παιδαγωγικά κέντρα στις χώρες της ιεραποστολής θα ζυμώσει τη θεολογία στους τόπους. Το ζύμωμα στους τόπους είναι πολύ πιο ουσιαστικό από τη γνωστή μορφή των σπουδών των ξένων στην Ελλάδα.
Όνειρο η’ «Τα όνειρά μου να μην μείνουν όνειρα».
Και πιστέψτε με πως στο βάθος της καρδιάς μου είμαι βέβαιος πως δεν ονειρεύομαι.
Παγκοσμιοποίησις, Οικουμενισμός και Ιεραποστολή
Του κ. Χριστοφόρου Γεροντίδη, φιλολόγου
Στις μέρες μας πολλά λέγονται, πολλά γράφονται και πολλά παρουσιάζονται από τα Μ.Μ.Ε. (βιβλία, συνέδρια, περιοδικά, ραδιόφωνα, Τ.V., Internet…), σχετικά με τα πολιτικοθρησκευτικά κινήματα της Παγκοσμιοποιήσεως και του Οικουμενισμού. Ο πολύς κόσμος βέβαια δεν πολυκαταλαβαίνει τί σημαίνουν όλα αυτά (ίσως κάτι υποψιάζεται) και αδιαφορεί, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η δραστηριότητα σε παγκόσμιο επίπεδο αφορά την ίδια του τη ζωή και τη ζωή των μελλοντικών γενεών όλου του κόσμου, την ελευθερία τους, τον πολιτισμό τους και τελικά τη σωτηρία της ίδιας τους της ψυχής. Ας προσπαθήσουμε ν’ απλοποιήσουμε κάπως τα πράγματα.
Είναι γνωστό από την Αποκάλυψη του Αποστόλου Ιωάννου ότι κάποια μέρα θα εμφανισθεί ο Αντίχριστος (πρόσωπο συγκεκριμένο), ο οποίος με τη βοήθεια του διαβόλου θα επιχειρήσει να επιβληθεί ως Νέος Χριστός, νέα θρησκεία σ’ όλη τη γη. Για να γίνει, όμως, αυτό, θα πρέπει να υπάρξει μια παγκόσμια πολιτική υπερδύναμη, με τη βοήθεια της οποίας θα είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί το νέο σατανικό σχέδιο. Εκφράσεις αυτού του σχεδίου είναι η Παγκοσμιοποίηση (Νέα Εποχή, Νέα Τάξη Πραγμάτων) και ο Οικουμενισμός.
Παγκοσμιοποίηση. Οι εγκέφαλοι της Νέας Εποχής δρώντας προσχεδιασμένα και συνεργαζόμενοι ύπουλα με στρατευμένες πολιτικές δυνάμεις και χιλιάδες οργανισμούς ανά τον κόσμο (Εβραίοι, Μασόνοι, σέκτες…) επιδιώκουν να επιβάλουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων, δηλ. να ενώσουν όλη την ανθρωπότητα κάτω από μια κεντρική εξουσία, μία Παγκόσμια Κυβέρνηση, που θα κυβερνά όλο τον Πλανήτη καθιστώντας όλους τους πολίτες της γης άβουλα πιόνια στην άνομη σκακιέρα των καταχθόνιων σχεδίων της, με τελικό σκοπό την επικράτηση του Αντιχρίστου.
Οικουμενισμός. Μέσα στο πνεύμα της Παγκοσμιοποιήσεως κινείται και ο λεγόμενος Οικουμενισμός, που αφορά την θρησκεία. Πρόκειται για μια Παγκόσμια Θρησκεία, μια Πανθρησκεία. Χριστιανοί ετερόδοξοι (αλλά και Ορθόδοξοι!), Μωαμεθανοί, Ιουδαίοι, Ινδουιστές, Βουδιστές, Ζωροαστριστές κ.ά. με το δέλεαρ του ενδιαφέροντος για σοβαρά παγκόσμια προβλήματα (περιβάλλοντος, υγείας, ειρήνης, κ.λπ.) συμμετέχουν σε διαθρησκειακές συναντήσεις, όπου προβάλλουν τις θρησκευτικές τους διδασκαλίες με αποτέλεσμα την ισοπέδωση των πάντων, ώστε και εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί να δεχτούμε ότι η εξ αποκαλύψεως πατροπαράδοτη και μοναδική Εκκλησία του Χριστού είναι ισότιμη με άλλες ομολογίες και διδασκαλίες, όπως του Δαλάι – Λάμα, του Ταλμούδ, των Γκουρού, του Μωάμεθ και των λοιπών θρησκευτικών και φιλοσοφικών ιδεολογιών.
Στον ίδιο χώρο δραστηριοποιείται και το γνωστό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών) στο οποίο συμμετέχει και η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες (μερικές ήδη απεχώρησαν). Οι Ρωμαιοκαθολικοί δρώντας εκτός Π.Σ.Ε. διακηρύττουν ένα αποκλειστικά δικό τους Οικουμενισμό με την ένωση όλων των Χριστιανών (Παπικών, Ορθοδόξων, Προτεσταντών, Ουνιτών…) κάτω από την εξουσία του Πάπα διοργανώνοντας Παγχριστιανικά Συνέδρια, συμπροσευχές και άλλα παρόμοια.
Το κύριο επιχείρημα των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που συμμετέχουν επίσημα ή ανεπίσημα, στις διάφορες διαθρησκειακές εκδηλώσεις δεν είναι τόσο το να βοηθήσουμε κι εμείς στη λύση των παγκόσμιων προβλημάτων, που ταλαιπωρούν τους λαούς της γης, όσο το να δώσουμε μαρτυρία της Ορθόδοξης αλήθειας και πίστεώς μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Το επιχείρημα, όμως, αυτό καταρρίπτεται από την ίδια την πραγματικότητα, αν σκεφθεί κανείς τι γίνεται στα Οικουμενιστικά Συνέδρια.
Πότε μιλούν για «Διευρυμένη Εκκλησία», όπου όλες οι Ομολογίες είναι «Αδελφές Εκκλησίες». άρα όλοι ίσοι είμαστε. τί παπικός, τί προτεστάντης, τί ουνίτης, τί ορθόδοξος. Έτσι υποβιβάζεται η Ορθοδοξία και αμβλύνεται ασφαλώς η Ορθόδοξη συνείδηση.
Άλλοτε λανσάρουν τη «θεωρία των κλάδων», όπου ως κλάδοι του ίδιου δέντρου (της Εκκλησίας) κάθε Ομολογία κατέχει ένα μέρος της αλήθειας. Άρα καταργείται η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», στην οποία το σταλμένο από τον Ιησού Χριστό Άγιο Πνεύμα δίδαξε «την πάσαν αλήθειαν».
Ιεραποστολή. Όλες αυτές και άλλες παραπλανητικές θεωρίες καταργούν ουσιαστικά τη σπουδαιότατη εντολή του Χριστού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» και κατά συνέπεια και κάθε ιεραποστολική δραστηριότητα για τη σωτηρία των εθνών, εφόσον παραδεχόμαστε ότι δε γνωρίζουμε τίποτε περισσότερο ή σπουδαιότερο από τους άλλους. Επομένως σε ποιον και με ποιο δικαίωμα πλέον να κάνουμε τον δάσκαλο!
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί απλούστατα μας φοβούνται. Φοβούνται την Ορθοδοξία, που κατέχει όλη την αλήθεια. Βλέπουν την κοσμογονία, που συνετελείται «επί πάσαν την γην» με τα ιεραποστολικά μας κλιμάκια, τα θαύματα, που επιτελούνται, την προθυμία χιλιάδων ανεπίσημων, αλλά και επίσημων προσώπων να γνωρίσουν από κοντά την Ορθοδοξία και πανικοβάλλονται, καθώς διαπιστώνουν ότι πραγματοποιείται βήμα προς βήμα η προφητική ρήση του αείμνηστου Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: «Κατά τον επόμενο αιώνα η Ορθοδοξία θα επικρατήσει μεταξύ όλων των ιστορικών θρησκειών, ενώ το μέλλον του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού είναι αβέβαιο» (Εκπομπή ΒΒC 13.1.1994).
Γεννάται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: Αντί να απευθύνουμε το λόγο της Ορθόδοξης Αλήθειας «εις ώτα μη ακουόντων» και αντί να σκορπίζουμε το σπόρο «επί την πέτραν» (γράφε «γρανίτην»), δε θα ήταν φρονιμότερο και αποτελεσματικότερο να δώσουμε απάντηση στην πρό(σ)κληση του Οικουμενισμού με την ενεργότερη δραστηριοποίησή μας στο θεάρεστο έργο της Εξωτερικής Ιεραποστολής; Να σπείρουμε «επί την γην την καλήν», όπου θα αποδώσει «εκατονταπλασίονα»; Τα μηνύματα μας κατακλύζουν ευοίωνα από παντού: Νότια Αφρική, Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα, Μαδαγασκάρη, Ινδονησία, Κεντρώα Αμερική, Μεγάλη Ελλάδα (Ν. Ιταλία, Σικελία), Αλβανία.
Οι Ιεραπόστολοί μας μαχόμενοι στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου μέσα σε ποικίλες αντιξοότητες (εμφύλιοι πόλεμοι, αρρώστιες, εγκλήματα, σατανικά ήθη και έθιμα, μαγεία, πείνα, αξεπέραστες οικονομικές δυσχέρειες) αγωνίζονται ηρωικά με μόνα όπλα την πίστη, την προσευχή και την ελπίδα. Και πετυχαίνουν πολλά, πάρα πολλά με τη βοήθεια του Θεού. Αλλά δυστυχώς είναι λίγοι προς το παρόν και τα οικονομικά τους πενιχρά.
Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται ο δικός μας ρόλος, ο ρόλος «των μετόπισθεν», του συνεχούς ανεφοδιασμού της πρώτης γραμμής. Εμείς δια του Θεού, είμαστε η ελπίδα τους.
Πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, ως άτομα και ως λαοί, να συναισθανθούμε τη μεγάλη μας ευθύνη έναντι του Θεού και των εντολών του.
Κράτος, Εκκλησία, κλήρος και λαός, να συστρατευθούμε και να δραστηριοποιηθούμε, ο καθένας από τη δική του θέση, ώστε α) να γίνονται οργανωμένες προσπάθειες για την συνεχή επάνδρωση των κλιμακίων με το απαραίτητο έμψυχο υλικό (μοναχούς, ιερείς, γιατρούς, νοσοκόμους, εκπαιδευτικούς και διάφορους απαραίτητους επαγγελματίες και εργάτες) για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα και β) να ενισχύσουμε συνεχώς οικονομικά τη γιγάντια προσπάθεια με ό,τι ο καθένας προαιρείται.
Με τον τρόπο αυτό δίνουμε την ευκαιρία και στους αλλόθρησκους και στους ετερόδοξους, καθώς θα παρακολουθούν τη θαυματουργή επικράτηση και το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, να γνωρίσουν, να πεισθούν και να ασπασθούν την ορθή πίστη των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού. Να σωθούνε αυτοί να σωθούμε κι εμείς.
Ιεραποστολή και Βάπτισμα
ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ π.ΚΟΣΜΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗ
Θέμα: Ιεραποστολή και Βάπτισμα
Βρισκόμαστε σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι του Ζαΐρ (σημερινό Κογκό).
Η τροπική βλάστηση γύρω βρίσκεται σε έξαρση. Οι μπανανιές πιο κει, κατάμεστες από καρπούς, γέρνουν τα κλαδιά τους κι ο φοίνικας δίπλα στην χορταρένια καλύβα καμαρώνει περήφανος για την λεβεντιά του!
Συλλογισμένος και πικραμένος ένας γέροντας Ζαϊρινός κάθετε έξω από το αρχοντικό του (καλύβα), μασουλώντας ζαχαροκάλαμο.
Μα γιατί δεν με θέλει εμένα ο Χριστός; ψελλίζει με παράπονο. Τι κι’ αν έχω δύο γυναίκες και είκοσι παιδιά μαζί τους; Εγώ θέλω να γίνω Χριστιανός! Να βαφτιστώ Ορθόδοξος! «Όχι!», είπε όμως ο Ιεραπόστολος, ο πατήρ Κοσμάς. «Όχι! Ο Χριστός αυτό δεν το θέλει!».
Τα δάκρυα κυλούν στο μελαψό, χαρακωμένο από ρυτίδες, πρόσωπό του. Φοβερό το δίλημμα!
Πάλη και αγώνας μεγάλος μέσα του. Οπωσδήποτε θέλει να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, την Ορθοδοξία. Διακαής ο πόθος του ύστερα απ’ όσα είδε και άκουσε για τούτη την αληθινή θρησκεία. Απ’ την άλλη μεριά, όμως, αγαπά και τις δύο γυναίκες του πολύ και του είναι αδύνατο ν’ αποφασίσει ποια απ’ τις δύο ν’ απαρνηθεί.
Στο μυαλό του τριγυρίζει η κατηγορηματική άρνηση του Ιεραποστόλου, που αποτελεί και απαράβατο νόμο της Ορθοδοξίας μας. Και τώρα κλαίει με λυγμούς απαρηγόρητος. Τα χείλη του ασυναίσθητα ψιθύρισαν για πρώτη φορά μία προσευχή στον γλυκύ μας Ιησού, που όπως έδειξαν τα πράγματα, έσκυψε πλάι του, αφουγκράστηκε τις επιθυμίες του και έσπευσε να τον βοηθήσει.
Ξαφνικά ξαλάφρωσε η καρδιά του, λες και έπαψε η τρικυμία, κι’ ο ανεμοστρόβιλος άρχισε να κοπάζει. Το βράδυ, γύρω από την φωτιά, κάλεσε σε οικογενειακό συμβούλιο τις δύο γυναίκες κι’ όλα του τα παιδιά. Τους μίλησε για τις σκέψεις του, τον ιερό πόθο του, την επιθυμία του να βαφτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος και το φοβερό κώλυμα που τον εμπόδιζε να φτάσει στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.
Συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυά του, έλεγε:
-Ποια ν’ απαρνηθώ; Μου είναι αδύνατο ν’ αποφασίσω.
Άφωνα τα παιδιά μαζεύτηκαν στην γωνιά τους κι’ έγειραν τούτη τη νύχτα να κοιμηθούν, όχι μόνο νηστικά ως συνήθως, αλλά και πικραμένα. Ποια τύχη θα είχε άραγε αυτή η ιστορία; Ο γερο – Ζαϊρινός στριφογύριζε όλη νύχτα στα χορτάρινα στρωσίδια του. Οι συντρόφισσές του ξαγρυπνούσαν έξω από την καλύβα, κάτω από το φως του φεγγαριού, χωρίς να παίρνουν την μεγάλη απόφαση ποια από τις δύο να φύγει.
Η νεότερη, γερμένη κάτω από τον φοίνικα, απελπισμένη και δακρυσμένη, αποκοιμήθηκε ελαφρά και ανάμεσα σε όνειρο και οπτασία, είδε την απαστράπτουσα μορφή του Εσταυρωμένου, Αυτού του Άγνωστου γι’ αυτήν μέχρι τότε Ιησού, που της είπε γλυκά και αποφασιστικά:
Μάθε στην ζωή σου ότι αγάπη θα πει θυσία. Γι’ αυτό βλέπεις και μένα πάνω στον Σταυρό. Ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία μας ζητούν να σταυρώσουμε τα πάθη μας, τις λανθασμένες επιθυμίες μας. Το «εγώ» και το «θέλω» πρέπει να υποτάσσονται στο «πρέπει». Φύγε! Εσύ που τον αγαπάς πιο πολύ, φύγε! Εγώ θα ‘μαι κοντά σου! Θα ευλογήσω τα βήματά σου! Θα σε προστατέψω! Μέγιστη θα ‘ναι η ανταμοιβή σου γι’ αυτή την θυσία, κι ας μη με γνωρίζεις! Θα ‘σαι κι εσύ κάποτε κοντά μου…εν τω Παραδείσω…
Ξύπνησε αναστατωμένη η Ζερμέν. Πετάχτηκε πάνω αποφασισμένη. Είχε αρχίσει να αχνοφέγγει. Μπήκε μέσα στην καλύβα, σκούπισε βιαστικά τα δάκρυά της με τις μαύρες, ροζιασμένες παλάμες της και σκούντησε απαλά τον μέχρι τότε σύντροφό της που μισοκοιμόταν.
-Φεύγω, του είπε, γιατί πρέπει. Δεν μπορώ ν’ αντισταθώ σ΄ εκείνη την φοβερή δύναμη που εκπέμπει ο Χριστός π’ αγαπάς και θέλεις να γίνεις ακόλουθός του… Φεύγω οριστικά! Γενηθήτω το θέλημά Του, ψιθύρισε η αγνή, ολόλευκη ψυχή της.
Δάκρυα χαράς και λύπης συνόδευσαν το αποχωρισμό. Πήρε τα παιδιά της και χάθηκε μέσα στα δάση. Εξαφανίστηκε. Τι δύναμη αποφάσεως! Τι μεγαλείο! Τι πανάκριβο δώρο κατέθεσε στα πόδια του Χριστού μας εκείνη την ώρα , χωρίς να το καταλάβει, αυτή η γυναίκα, που έσφιξε την καρδιά της κι’ έφυγε στο άγνωστο, απαρνούμενη την ήσυχη οικογενειακή εστία.
Χαρούμενος ο γέροντας Ζαϊρινός, με αλαφρωμένη την καρδιά, έτρεξε στον Ιεραπόστολό μας και του ανακοίνωσε τα συμβάντα. Ύστερα από μετάνοια και εξομολόγηση, δέχτηκε το Θείο Βάπτισμα κι’ ύστερα μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια. Η μεγάλη του επιθυμία είχε πραγματοποιηθεί. Αναγεννημένος πνευματικά, αποφάσισε να ζήσει με τον Νόμο του Θεού.
Την επομένη της βαπτίσεως, έγινε και ο Ορθόδοξος Γάμος. Χαρές και ξεφαντώματα οι ιθαγενείς στο χωριουδάκι του Ζαΐρ!
Όμως, οι βουλές του Κυρίου είναι ανεξιχνίαστες! Τρεις ημέρες μετά την βάπτισή του, ξαφνικά ο Χριστός μας τον κάλεσε κοντά Του στους ουρανούς. Κοιμήθηκε εν Κυρίω! «Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες…»
Σαν βόμβα έσκασε σε όλο το αφρικανικό χωριό η είδηση. Έφυγε τόσο ξαφνικά… εντελώς απροσδόκητα… Απίστευτο. Εντύπωση έκανε σε όλους εκείνη η γλυκιά, ήρεμη, γελαστή μορφή του νεκρού νεοφωτίστου. Άγγελοι πήραν στα χέρια τους, προς καταισχύνη των δαιμόνων, εκείνη την ωραία ψυχούλα και την οδήγησαν στον θρόνο του Θεού, για να ζήσει αιώνια στην Βασιλεία των Ουρανών. Μαθαίνοντας το περιστατικό, επέστρεψε η δεύτερη σύζυγος με τα παιδιά της. Κι’ έτσι, όλοι μαζί πια, βαπτίστηκαν Χριστιανοί κι’ έζησαν ευτυχισμένοι, ακολουθώντας τον δρόμο που τους χάραξε ο Χριστός μας. Το Άγιο Φως που άναψε εκείνη την μεγάλη νύχτα της αποφάσεως πάνω απ’ την καλύβα τους, δεν έσβησε ποτέ. Έγινε ο φάρος της ελπίδας και της σωτηρίας τους.
5 ΑΓΙΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΣΕ ΜΙΑΝ ΕΥΡΩΠΗ, που θέλει όχι μόνο να λέγεται, αλλά και να είναι ουσιαστικά ενωμένη -όσο κι αν αυτό δεν θα το κατορθώσει ποτέ δίχως την πνευματική ενότητα στη μία και αληθινή πίστη-, το «νέφος» των αγίων της αδιαίρετης Εκκλησίας των οκτώ πρώτων αιώνων, αποτελεί κοινό θησαυρό και θεμελιώδη παράγοντα προσεγγίσεως των παραδοσιακά χριστιανικών ευρωπαϊκών λαών.
Σε τούτο λοιπόν το άρθρο, θα παρουσιάσουμε πέντε από τους αγίους που άσκησαν ιεραποστολικό έργο σε χώρες της Ευρώπης, αλλά δεν είναι πλατιά γνωστοί στην πατρίδα μας.
Πρόκειται για τους αποστόλους:
της Σκοτίας άγιο Παλλάδιο (+450),
της Γαλλίας άγιο Κολουμβάνο (+615),
της Ελβετίας άγιο Γάλλο (+ 646),
της Ολλανδίας άγιο Βιλλιβρόρδο (+739) και
της Γερμανίας άγιο Βονιφάτιο (+ 755).
1. Άγιος Παλλάδιος (Palladius) απόστολος της Σκοτίας.
Ό άγιος Παλλάδιος ήταν κελτικής καταγωγής και υπηρετούσε ως διάκονος στη Ρώμη.
Ο πάπας Κελεστίνος Α’ (422-432), εκτιμώντας τις ικανότητές του, τον προσέλαβε ως αρχιδιάκονό του.
Ο αιρετικός Αγρικόλας, ένας από τούς κορυφαίους πελαγιανιστές, είχε αναστατώσει τότε με τα ψυχοφθόρα κηρύγματά του την Εκκλησία των Βρετανικών Νήσων.
Ο άγιος Παλλάδιος έπεισε τον πάπα να στείλει εκεί, το 429, τους αγίους επισκόπους Γερμανό της Ωξέρ και Λούπο της Τρουά, οι οποίοι κατόρθωσαν να εξαφανίσουν την αίρεση με τη συστηματική και επίμονη ιεραποστολή τους.
Το 431, δύο χρόνια μετά την άνοδο του Λόουνγκαιρ στο θρόνο του «υπέρτατου βασιλιά» της Ιρλανδίας -που λεγόταν τότε Σκότια- ο πάπας έστειλε τον άγιο Παλλάδιο στην όμορφη νησιωτική αυτή χώρα της Β. Ευρώπης ως πρώτο επίσκοπο της, για να κηρύξει το ευαγγέλιο και να θεμελιώσει την τοπική Εκκλησία.
Ο άγιος αποβιβάσθηκε στο Λάινστερ με δώδεκα συνοδούς, που θα τον βοηθούσαν στο ιεραποστολικό του έργο. Δυστυχώς όμως, δεν μπόρεσε να μείνει εκεί για πολύ.
Στα τέλη του ίδιου χρόνου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί, διωγμένος από τον ηγεμόνα Ντάθι. Πρόλαβε ωστόσο, να βαπτίσει ευάριθμους Σκώτους (Ιρλανδούς) και να κατασκευάσει με τους συνεργάτες του τρεις ξύλινους ναούς.
Φεύγοντας, άφησε πίσω του τέσσερις από τούς δώδεκα συντρόφους του (Αυγουστίνο, Βενέδικτο, Σίλβεστρο και Σολίνο), τα χειρόγραφά του, καθώς και τεμάχια αγίων λειψάνων.
Τον ευαγγελισμό της χώρας πραγματοποίησε αργότερα, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, ο κατεξοχήν απόστολος της Ιρλανδίας άγιος Πατρίκιος (+ 461).
Ο άγιος Παλλάδιος στράφηκε προς τις βόρειες επαρχίες της Βρετανίας, όπου ζούσαν πολλοί Σκώτοι (Ιρλανδοί) μετανάστες και η ημιάγρια φυλή των Πικτών. Στην περιοχή αυτή, τη γνωστή και σήμερα ως Σκοτία, κήρυξε την ευαγγελική αλήθεια για δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια.
Και ήταν τέτοια η επιτυχία του, ώστε, μολονότι ο χριστιανισμός είχε φτάσει εκεί από τον 2ο αι., η τοπική παράδοση θεωρεί ως απόστολο και πρώτο επίσκοπο Σκοτίας τον άγιο Παλλάδιο.
Απεβίωσε ειρηνικά το 450 και η μνήμη του τιμάται στις 6 Ιουλίου.
2. Άγιος Κολουμβάνος (Columbanus), απόστολος της Γαλλίας
Ό Άγιος Κολουμβάνος γεννήθηκε το 543 στο Λάινστερ της Ιρλανδίας από γονείς ευγενείς, που του έδωσαν αξιόλογη κλασική παιδεία. Πολύ νωρίς πόθησε τη μοναχική πολιτεία, από την οποία όμως τον κρατούσαν μακριά οι νεανικοί πειρασμοί. Η εξαιρετική ομορφιά του, έκανε πολλές νέες να τον ερωτεύονται παράφορα. Ζήτησε τη συμβουλή μίας ηλικιωμένης ασκήτριας, που τον παρακίνησε ν’ απαρνηθεί την πατρίδα του και τα εγκόσμια.
«Φύγε και σώσου», του είπε λακωνικά.
Κι εκείνος πραγματικά έφυγε, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του, που δοκίμασε να τον εμποδίσει.
Ύστερ’ από σύντομη παραμονή στη μονή Κλουάινινις του Λούφερν, πήγε στο περίφημο μοναστήρι Μπαγκόρ του Καρρικφέργκως, μεγάλο εκπαιδευτικό και ιεραποστολικό κέντρο, όπου μαθήτευσε στο διάσημο ηγούμενο άγιο Κογγάλλο (+ 602).
Το 590, φλεγόμενος από τον πόθο της ιεραποστολής, αναχώρησε με δώδεκα ακόμη μοναχούς για την Ευρώπη. Πέρασε τη Βρετανία και ήρθε στη Γαλλία, χώρα με χριστιανική παρουσία ήδη, αλλά, λόγω των πολεμικών αναστατώσεων και της ολιγωρίας του ανώτερου κλήρου, σε κατάσταση πνευματικής καταπτώσεως και εκκλησιαστικής αταξίας
Για πολλά χρόνια αφοσιώθηκε στο ευαγγελικό έργο.
Διατρέχοντας τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη, κήρυσσε την πίστη, καλούσε σε μετάνοια, δίδασκε την αρετή, έδινε με τη ζωή του το παράδειγμα της ταπεινοφροσύνης, της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της καλοσύνης.
Στην Ιερή αυτή διακονία τον ακολουθούσαν και τον βοηθούσαν οι δώδεκα σύντροφοι του.
Σε μιαν από τις αλλεπάλληλες αποστολικές περιοδείες του, έφτασε και στη Βουργουνδία, όπου έγινε δεκτός από το βασιλιά Γκοντράν (+ 593).
Η αγιότητα και η ευγλωττία του, σαγήνευσαν το μονάρχη, που του πρόσφερε το ρωμαϊκό κάστρο του Αννεγκραί για να το μετατρέψει σε μοναστήρι. Έτσι η μικρή αδελφότητα του αγίου εγκαταστάθηκε εκεί, ζώντας με πτώχεια, εγκράτεια και προσευχή.
Η ραγδαία αύξηση των μοναχών έκανε σύντομα αναγκαία την αναζήτηση άλλου τόπου. Ο Γκοντράν παραχώρησε στον άγιο το ευρύχωρο φρούριο του Λουξέγ, όπου πλήθη Φράγκων και Βουργουνδών, όλων των τάξεων και των ηλικιών, συνέρεαν είτε για ν’ απολαύσουν τις ψυχωφελείς διδαχές του ηγουμένου Κολουμβάνου, είτε για να ενταχθούν στο κοινόβιό του.
Είκοσι χρόνια φώτιζε πνευματικά ο Άγιος τους μοναχούς και τους κοσμικούς, όχι μόνο της Βουργουνδίας αλλά και ολόκληρης της Γαλλίας, επιτελώντας ένα αξιοθαύμαστο εποικοδομητικό έργο.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο συναξάρι του,
«θεμελίωσε τη συνείδηση της Ευρώπης…
σε όποιον τόπο πήγε, έκανε να βλαστήσει η αληθινή αγιότητα…
άναψε το πυρ του Χριστού όπου μπορούσε, αδιαφορώντας αν θα καιγόταν ο ίδιος από τη φλόγα…».
Και πράγματι, τα φλογερά κηρύγματά του, ελεγκτικά κάποτε των παρεκτροπών κάποιων ασυνείδητων ρασοφόρων, δυσαρέστησαν μια μερίδα του τοπικού κλήρου.
Θέλοντας να τον εκδικηθούν και μη βρίσκοντας άλλη αφορμή, τον κατηγόρησαν για το ότι ακολουθούσε το κελτικό τυπικό στον εορτασμό του Πάσχα και στη μοναχική αμφίεση.
Ο Άγιος Κολουμβάνος απολογήθηκε με επιστολές, τόσο προς τη σύνοδο των Γάλλων επισκόπων (Σεν, 601) όσο και προς τον πάπα Ρώμης άγιο Γρηγόριο το Μέγα (590-604), υποστηρίζοντας τις θέσεις του με την επίκληση της παλαιάς δυτικής (ιρλανδικής) πράξης και του αγίου Ανατολίου Λαοδικείας (+ 282), συγγραφέα πραγματείας για το Πάσχα.
Στη συνέχεια γνώρισε τον κατατρεγμό και από την κοσμική εξουσία.
Ακέραιος καθώς ήταν, προκάλεσε το μίσος της διεφθαρμένης βασίλισσας Βρουγχίλδης, χήρας και μητέρας αντίστοιχα των βασιλέων της Αυστραλίας (Ανατ. Γαλλίας) Σιγεβέρτου Α’ (+ 575) και Χιλδεβέρτου Β’ (+ 596).
Η Βρουγχίλδη, είχε την κηδεμονία των δύο ανήλικων εγγονών της, βασιλέων της Αυστραλίας Θεοδεβέρτου Β’ (γενν. 586) και της Βουργουνδίας Θεοδώριχου Β’ (γενν. 587) και κατοικούσε στα ανάκτορα του πρώτου.
Όταν η σκανδαλώδης ανάμειξή της στη διακυβέρνηση της χώρας ανάγκασε τους άρχοντες να απαιτήσουν από τον νεαρό βασιλιά την απομάκρυνσή της, εκείνη κατέφυγε στον άλλο εγγονό της (599).
Στη Βουργουνδιανή Αυλή, η φίλαρχη και αδίσταχτη γυναίκα χρησιμοποίησε κάθε αθέμιτο μέσο για να πάρει στα χέρια της την εξουσία. Εξώθησε τον ευάλωτο Θεοδώριχο σε ακόλαστη ζωή, ματαίωσε τον νόμιμο γάμο του με μια Βησιγοτθίδα πριγκίπισσα κι έβαλε κακοποιούς να δολοφονήσουν τον άγιο Δεσιδέριο, επίσκοπο της Βιέν, που αποδοκίμαζε τις ανομίες της.
Στόχος της οργής της έγινε και ο άγιος Κολουμβάνος, όταν αρνήθηκε να ευλογήσει τους τέσσερις γιους, που ο εγγονός της είχε αποκτήσει με παλλακίδες.
«Αυτά τα παιδιά είναι καρποί της αμαρτίας!», είπε.
«Όχι μόνο δεν θα βασιλέψουν ποτέ, αλλά θα έχουν και κακό θάνατο σύντομα», πρόσθεσε προφητικά, απαγορεύοντας άφοβα στη βασιλομάμμη να μπει στη μονή του.
Ύστερ’ από λίγο, στρατιώτες συνέλαβαν τον άγιο και όλους τους Ιρλανδούς μοναχούς του. Τους επιβίβασαν με τη βία σ’ ένα πλοίο, που σάλπαρε αμέσως με προορισμό την Ιρλανδία. Το ταξίδι όμως ήταν προβληματικό και το σκάφος κινδύνεψε να ναυαγήσει. Οι δεισιδαίμονες ναυτικοί, αποδίδοντας τον κίνδυνο στην παρουσία των μοναχών, τους αποβίβασαν σε μια γαλλική ακτή, απ’ όπου κατέφυγαν στη Νευστρία (Δυτ. Γαλλία).
Ό βασιλιάς τής χώρας Κλοτάριος Β’ (584-628), εχθρός του Θεοδώριχου και της Βρουγχίλδης, τους δέχτηκε φιλόφρονα και τους έστειλε με συνοδεία στο μονάρχη της Αυστρασίας Θεοδεβέρτο, που τους πρόσφερε την προστασία του και τους παρακάλεσε να εγκατασταθούν στην επικράτειά του. Ο Άγιος Κολουμβάνος όμως «μετά από μάταιες προσπάθειες τόσων χρόνων για τη διόρθωση βασιλέων και υπηκόων που ήθελαν να λέγονται χριστιανοί χωρίς όμως να ζουν χριστιανικά, αποφάσισε να στρέψει το ιεραποστολικό του ενδιαφέρον στους ειδωλολάτρες.
Κατευθύνθηκε λοιπόν με τους μαθητές του προς την Ελβετία.
Εκεί κήρυξαν το ευαγγέλιο στις παγανιστικές φυλές της περιοχής της Κωνσταντίας.
Στο μεταξύ ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στους αδελφούς Θεοδεβέρτο της Αυστρασίας και Θεοδώριχο της Βουργουνδίας, με υποκίνηση της δαιμόνιας γιαγιάς τους.
Ο δεύτερος νίκησε τον πρώτο δυο φορές, στην Τούλη και στο Τολβίακο, τον αιχμαλώτισε και τον παρέδωσε στη Βρουγχίλδη (612). Εκείνη, για να εκδικηθεί τον εγγονό της, που την είχε διώξει δεκατρία χρόνια πριν από το παλάτι του, τον έκειρε με τη βία μοναχό -η κούρα ήταν για τους Φράγκους ηγεμόνες η έσχατη ταπείνωση(!!)- και τον έκλεισε στο φρούριο του Σαλόν-σύρ-Σέν, όπου τον θανάτωσε λίγο αργότερα.
Ο Άγιος Κολουμβάνος, που οι ανάγκες της ιεραποστολής τον είχαν φέρει κοντά στις κατεχόμενες πια από τον Θεοδώριχο περιοχές, βρέθηκε σε κίνδυνο. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να αναχωρήσει με το μαθητή του Άτταλο για την Ιταλία. Πέρασαν τις Άλπεις κι έφτασαν στο Μιλάνο, όπου ο βασιλιάς των Λομβαρδών Αγιλούλφος (590-615) τους δέχτηκε εγκάρδια και τους παραχώρησε την περιοχή του Μπόμπιο, στα Απέννινα, για την ίδρυση μονής.
Εκεί έζησε ο Άγιος τα τελευταία του χρόνια, οικοδομώντας το μοναστήρι του και πολεμώντας με τα πειστικά κηρύγματά του την αίρεση του αρειανισμού, που είχε μολύνει τον λομβαρδικό λαό.
Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 21 Νοεμβρίου του 615 και τάφηκε στο Μπόμπιο.
Στο μνήμα του έγιναν πολλά θαύματα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγο νωρίτερα, το 613, ο Θεοδώριχος πέθανε στο Μέτς δηλητηριασμένος από την εγκληματική Βρουγχίλδη. Κι εκείνη, όμως, έπεσε στα χέρια του εχθρού της Κλοτάριου Β’ της Νευστρίας, που τη θανάτωσε με φρικτά βασανιστήρια, αφού πρώτα έσφαξε τους τέσσερις γιους του Θεοδώριχου και δισέγγονους της.
Έτσι επαληθεύτηκε η προφητεία του αγίου Κολουμβάνου.
3. Άγιος Γάλλος (Gall), απόστολος της Ελβετίας.
Ό Άγιος Γάλλος είναι ο πιο γνωστός από τους μαθητές του αγίου Κολουμβάνου.
Γεννήθηκε λίγο μετά το 550 στην Ιρλανδία, που ήταν τότε το τρίτο μεγάλο κέντρο του χριστιανικού κόσμου μετά τη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη.
Οι γονείς του, πλούσιοι αλλά και ευσεβείς αριστοκράτες, τον έστειλαν για σπουδές στο περίφημο μοναστήρι του Μπαγκόρ, όπου ζούσαν τότε οι μεγάλοι γέροντες Κογγάλλος και Κολουμβάνος.
Όταν ο τελευταίος έφυγε για Ιεραποστολή, ο άγιος Γάλλος ήταν ένας από τους δώδεκα μοναχούς που τον ακολούθησαν. Στη Γαλλία μοιράστηκε τόσο τους κόπους του για το ευαγγέλιο, όσο και τους διωγμούς του. Μαζί πήγαν στην Ελβετία, όπου τους έδωσε αρχικά καταφύγιο ο ευσεβής ιερέας Βιλλεμάρος του Άρμπεν, κοντά στη λίμνη Κωνστάντια. Στη συνέχεια έφτιαξαν κελιά σ’ έναν ερημότοπο, στην κοιλάδα του Στάιναχ, και εγκαταστάθηκαν εκεί.
Μετέστρεψαν πολλούς ειδωλολάτρες της περιοχής στη χριστιανική πίστη.
Κάποτε, ύστερ’ από ένα κήρυγμα τους, άρπαξαν τα μπρούτζινα αγάλματα των ψευτοθεών, τα έσπασαν και τα πέταξαν στη λίμνη. Οι φανατικότεροι ειδωλολάτρες καταδίωξαν τους μοναχούς και σκότωσαν δύο απ’ αυτούς.
Όταν ο Άγιος Κολουμβάνος έφυγε για την Ιταλία, ο πιστός μαθητής του Γάλλος, θέλησε να τον ακολουθήσει. Αλλά μια αιφνίδια και σοβαρή ασθένεια, που παραχώρησε ο Θεός, τον ανάγκασε να μείνει στην Ελβετία και να συνεχίσει εκεί την ιεραποστολή.
Έμαθε τη γλώσσα των ιθαγενών της Κωνσταντίας και κατόρθωσε να βαπτίσει χιλιάδες ψυχές. Με τα εμπνευσμένα κηρύγματα, το άγιο παράδειγμα και τα εντυπωσιακά θαύματά του, επιτέλεσε ένα σπουδαίο ευαγγελικό έργο, για το οποίο δίκαια θεωρείται ως ο απόστολος της Ελβετίας.
Το πιο γνωστό θαύμα του αγίου Γάλλου είναι η θεραπεία της δαιμονισμένης θυγατέρας του τοπικού ηγεμόνα Γκούνζο, που έγινε στη συνέχεια μοναχή στη μονή του Αγίου Πέτρου του Μέτς, αποκρούοντας το γάμο μ’ έναν πρίγκιπα της Αυστρασίας.
Ύστερ’ απ’ αυτό, ο ηγεμόνας και οι χριστιανοί της Κωνσταντίας, παρακάλεσαν επίμονα τον άγιο να γίνει επίσκοπός τους.
Εκείνος όμως από σεμνότητα και ταπείνωση, αρνήθηκε. Υπέδειξε για το αξίωμα αυτό τον ενάρετο μαθητή του, διάκονο Ιωάννη, στην επισκοπική χειροτονία του οποίου εκφώνησε έναν πνευματικότατο λόγο.
Κοιμήθηκε το 646 και τιμάται στις 16 Οκτωβρίου.
Τα ταπεινά κελάκια της κοιλάδας του Στάιναχ εξελίχθηκαν με τον καιρό στην ονομαστή μονή του Αγίου Γάλλου, που επιβίωσε ως τον 19ο αϊ. και ανέδειξε μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και της ευσέβειας.
4. Άγιος Βιλλιβρόρδος (Willibrord)), απόστολος της Ολλανδίας.
Ό άγιος Βιλλιβρόρδος γεννήθηκε το 658 στη Νορθουμβρία της Βρετανίας από γονείς Αγγλοσάξονες.
Ο ευσεβής πατέρας του Βιλγίσιος, ασκητής αργότερα, τον έστειλε για εκπαίδευση στο ξακουστό μοναστήρι του Ράϊπον, του οποίου ιδρυτής και ηγούμενος ήταν ο άγιος Βιλλφρίδος, μετέπειτα επίσκοπος Υόρκης (+ 709).
Σπούδασε επίσης για δώδεκα χρόνια στη φημισμένη για τις λαμπρές μοναστηριακές σχολές της Ιρλανδία, υπό την καθοδήγηση του ενάρετου και μορφωμένου γέροντα Εκβέρτου.
Το 688 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και τον επόμενο χρόνο, ύστερ’ από σχετική προτροπή του δασκάλου του, αναχώρησε με δώδεκα μοναχούς για να κηρύξει το ευαγγέλιο στη Φρισλανδία (σημερινή βορειοδυτική Ολλανδία), τη μελαγχολική χώρα των βάλτων.
Εκεί έγινε εγκάρδια δεκτός από τον μαγιορδόμο (αυλάρχη) του βασιλείου της Αυστρασίας Πεπίνο τον εξ Εριστάλης (635-714), που λίγο πρωτύτερα είχε νικήσει τον ισχυρό ιθαγενή ηγεμόνα Ράντμποντ, φανατικό υποστηρικτή της ειδωλολατρίας.
Ό άγιος Βιλλιβρόρδος, άρχισε το ιεραποστολικό του έργο στην περιοχή εκείνη που είχε αποσπάσει ο Πεπίνος από τον αντίπαλό του. Το κήρυγμα του είχε τόση επιτυχία, ώστε το 695 ο πάπας Σέργιοδ Α’ (687-701), ύστερ’ από θερμές συστάσεις του Πεπίνου, τον κάλεσε στη Ρώμη και τον χειροτόνησε επίσκοπο, μετονομάζοντάς τον σε Κλήμεντα.
Επιστρέφοντας, εγκαταστάθηκε στην Ουτρέχτη και συνέχισε να μοχθεί για τον εκχριστιανισμό της φραγκικής Φρισλανδίας, επεκτείνοντας τη δράση του και σε γειτονικές χώρες, όπως η Θουριγγία, το Λουξεμβούργο και η Δανία.
Την τελευταία επισκέφθηκε μόλις ένα χρόνο μετά την επισκοπική χειροτονία του. Ο φοβερός όμως Βίκινγκς Ογγούνδος, ματαίωσε κάθε προσπάθειά του για την ίδρυση τοπικής Εκκλησίας.
Έτσι ο άγιος αρκέστηκε να πάρει μαζί του στην Ουτρέχτη τριάντα νεαρούς Δανούς, που είχαν πιστέψει στο Χριστό και να τους εκπαιδεύσει κατάλληλα, ώστε να καταστούν μελλοντικά ιεραπόστολοι στην πατρίδα τους.
Μετά το θάνατο του Πεπίνου (714), ο ιεράρχης βρήκε αμέριστη υποστήριξη και από το διάδοχο του Κάρολο Μαρτέλο (714-741), τον οποίο ο ίδιος βάπτισε.
Στα επόμενα χρόνια επισκέφθηκε επανειλημμένα κάθε σημείο της επαρχίας του, έχτισε ναούς, ίδρυσε μοναστήρια και απάλλαξε το λαό από τις παλαιές βάρβαρες συνήθειές του.
Όταν οι ειδήσεις των ιεραποστολικών του επιτευγμάτων έφτασαν ως την Αγγλία, πολλοί συμπατριώτες του έσπευσαν να ενισχύσουν το έργο του:
Ο Αδελβέρτος ήρθε να κηρύξει στη βόρεια Ολλανδία
ο Βερενφρίδος στην Ελστη
ο Πλέχελμος, ο Οτγέρος και ο Βίρος στη Γκελντερλάνδη
οι αδελφοί Εβάλδοι στη Βεστφαλία, όπου και μαρτύρησαν
και ο Βούλφραμος, μετέπειτα επίσκοπος της Σέν, στην κυρίως Φρισλανδία, όπου βάπτισε το γιο του ηγεμόνα Ράντμποντ και πλήθη άλλων Φρισλανδών.
Ό άγιος Βιλλιβρόρδος κοιμήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 739 και τάφηκε στη μονή Ετστέρναχ του Λουξεμβούργου.
Η συμβολή του στον εκχριστιανισμό της Ευρώπης υπήρξε μεγάλη. Δίκαια αναγνωρίζεται ως ένας από τους θεμελιωτές της βρετανικής ιεραποστολής και ως απόστολος της Ολλανδίας.
5. Άγιος Βονιφάτιος (Boniface), απόστολος της Γερμανίας.
Γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Κρέντιτον του Ντέβονσαϊρ, γύρω στο 680.
Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Βινφρίδος.
Σπούδασε στις μονές του Έξετερ και του Νάτσελ, όπου διακρίθηκε για την επίδοσή του στα εκκλησιαστικά γράμματα, την ποίηση, τη ρητορική και την ιστορία. Διέπρεψε ως καθηγητής μοναστηριακών σχολών και συνέταξε την πρώτη Λατινική Γραμματική στη Βρετανία.
Στα τριάντα του χρόνια, μοναχός ήδη με το όνομα Βονιφάτιος, χειροτονήθηκε ιερέας. Από τότε επιδόθηκε με ζήλο και επιτυχία στο κήρυγμα του θείου λόγου.
Το 716, με την ευλογία του ηγουμένου Βινβέρτου της μονής του Νάτσελ, πήγε στη Φρισλανδία για να κηρύξει το Χριστό, στους εκεί ειδωλολάτρες.
Ο πόλεμος όμως που ξέσπασε ανάμεσα στον τοπικό βασιλιά Ράντμποντ και τον Κάρολο Μαρτέλο, τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Αγγλία.
Επιθυμώντας να αφοσιωθεί στην εξωτερική ιεραποστολή, αποποιήθηκε το ηγουμενικό αξίωμα, στο οποίο τον εξέλεξε η μοναστική αδελφότητα του Νάτσελ μετά την αποβίωση του Βινβέρτου.
Έτσι, το 719, αφού πήρε τη σχετική άδεια του πάπα Γρηγορίου Β’ (715-731), ξεκίνησε για τη Γερμανία.
Πέρασε τις Κάτω Άλπεις και τη Βαυαρία κι έφτασε στη Θουριγγία, απ’ όπου άρχισε το αποστολικό του έργο. Όχι μόνο βάπτισε πολυάριθμοι ειδωλολάτρες, αλλά και τους χριστιανούς, που ζούσαν τότε στη Βαυαρία, τους βοήθησε ν’ απαλλαγούν από διάφορες πλάνες και κακοδοξίες.
Το 720, μαθαίνοντας πως ο Ράντμποντ είχε πεθάνει και ο Κάρολος Μαρτέλος είχε γίνει κύριος της Φρισλανδίας, πήγε εκεί και ενίσχυσε την ιεραποστολή του άγιου Βιλλιβρόρδου.
Τρία χρόνια αργότερα ήρθε πάλι στα γερμανικά εδάφη. Βάπτισε πλήθη ειδωλολατρών, έχτισε εκκλησίες και συγκρότησε πολλές χριστιανικές κοινότητες στην Έσση και τη Σαξονία.
Το 723, υπακούοντας σε κλήση του πάπα, πήγε στη Ρώμη, όπου ο ποντίφικας τον χειροτόνησε επίσκοπο. Επιστρέφοντας στη Γερμανία, εγκατέστησε την έδρα του στη Μαγεντία και συνέχισε πιο δραστήρια την ευαγγελική του διακονία.
Το 732 ο νέος πάπας Γρηγόριος Γ (731-741) τον προήγαγε σε αρχιεπίσκοπο και πριμάτο της Γερμανικής Εκκλησίας, με το δικαίωμα της εκλογής και καταστάσεως επισκόπων.
Το 738 ο άγιος ξαναπήγε στη Ρώμη και ενημέρωσε για τις επιτυχίες και τα προβλήματά του τον πάπα, που τον ονόμασε τότε λεγάτο της αποστολικής έδρας.
Όταν επέστρεψε στη Γερμανία, ο δούκας Οντίλο τον κάλεσε στη Βαυαρία για να λύσει σοβαρά εκκλησιαστικά προβλήματα της περιοχής. Ίδρυσε εκεί τέσσερις επισκοπές για την καλύτερη διαποίμανση των χριστιανών, καθώς και άλλες τρεις στη Θουριγγία, την Έσση και τη Φραγκονία.
Η σαγηνευτική πνευματική προσωπικότητα του αγίου Βονιφατίου είχε τέτοια επίδραση στο γιο του Καρόλου Μαρτέλου Καρλομάνο, βασιλιά της Αυστρασίας, Αλαμανίας και Θουριγγίας (741-747), ώστε παραιτήθηκε από το θρόνο του, παραχώρησε το βασίλειό του στον νεότερο αδελφό του Πεπίνο τον Βραχύ, βασιλιά της Νευστρίας, Βουργουνδίας και Προβηγκίας και έγινε μοναχός.
Την κούρα του τέλεσε στη Ρώμη ο πάπας Ζαχαρίας (741-752).
Αρχικά εγκαταβίωσε στη μονή του Αγίου Σιλβέστρου, που ο ίδιος ίδρυσε στο όρος Σοράκτο της κεντρικής Ιταλίας. Επειδή όμως εκεί συνέρεαν πολλοί επισκέπτες και μάλιστα Ρωμαίοι ευγενείς, αποσύρθηκε, ύστερ’ από σχετική υπόδειξη του πάπα, στη μονή του Μοντεκασσίνο, όπου έζησε με άκρα ταπείνωση, κάνοντας τα πιο ευτελή διακονήματα.
Αποβίωσε το 755 στη γαλλική πόλη Βιέν, όπου είχε σταλεί για υποθέσεις της μονής του.
Στο μεταξύ, ο αδελφοί του Πεπίνος ο Βραχύς (+ 768) ανακηρύχθηκε πρώτος βασιλιάς του ενωμένου κράτους των Φράγκων. Η στέψη του έγινε το 751 στη Σουασσόν από τον άγιο Βονιφάτιο, τον οποίο σεβόταν απεριόριστα.
Για την ευρύτερη εξάπλωση της χριστιανικής πίστεως στα ημιάγρια και απολίτιστα γερμανικά φύλα, ο άγιος ιεράρχης κάλεσε από τη Βρετανία ευσεβείς άνδρες και γυναίκες, που ασχολήθηκαν εντατικά και συστηματικά με την ιεραποστολή.
Ανάμεσα τους ήταν οι άγιοι Βιγκβέρτος, Βουρχάρδος, Βιλλιβάλδος, Λούλλος, Θέκλα, Μπερτιγκίτα, Κοντρούδη και Λαϊόβα.
Η οσία Λαϊόβα ήταν ανιψιά του αγίου Βονιφατίου και ήρθε στη Γερμανία μαζί με τριάντα ακόμη Βρετανίδες μοναχές, σταλμένες από την πριγκίπισσα Τέλτα, ηγουμένη της μονής του Βίνμπουρν.
Με τη βοήθεια όλων αυτών των ιερών προσωπικοτήτων, ο άγιος κατόρθωσε τόσο να εδραιώσει το χριστιανισμό, όσο και να οργανώσει διοικητικά την εκκλησιαστική επαρχία του. Εκτός από επισκοπές, ίδρυσε και πολλές μονές, όπως τα γνωστά αβαεία του Όρφορντ, της Φούλδης και άλλα.
Με την υποστήριξη επίσης του βασιλιά Πεπίνου, πρωταγωνίστησε στην προσπάθεια ανορθώσεως και εξυγιάνσεως της Φραγκικής Εκκλησίας, που παρουσίαζε εικόνα ολοκληρωτικής καταπτώσεως και διαλύσεως.
Σώζονται πολλές επιστολές του αγίου Βονιφατίου με αξιόλογο περιεχόμενο.
Γράφοντας στον ηγούμενο Αλδέριο, τον παρακαλεί να μνημονεύει στη θεία λειτουργία τους ιεραποστόλους που θυσιάστηκαν για τη δόξα του Χριστού.
Σε άλλη επιστολή του προς μία μοναχή, αφού περιγράφει τις δυσκολίες και τους κινδύνους που αντιμετώπισε στην άσκηση της ιεραποστολής, βεβαιώνει ότι ποθούσε να θυσιάσει και τη ζωή του ακόμη για τον Κύριο.
Σ’ ένα γράμμα του στον τότε αρχιεπίσκοπο Καντουαρίας Κουθβέρτο, αφού κάνει λόγο για τα καθήκοντα των κληρικών, καταλήγει:
«Ας αγωνιστούμε για τον Κύριο σε τούτες τις πικρές και οδυνηρές ημέρες.
Ας πεθάνουμε για τις άγιες εντολές των πατέρων μας, αν αυτό είναι το θέλημα του Θεού, ώστε να κληρονομήσουμε, όπως εκείνοι, την αιώνια ζωή.
Ας μην είμαστε σκυλιά άφωνα, φύλακες κοιμισμένοι, μισθωτοί που το βάζουν στα πόδια μόλις δουν το λύκο, αλλά ποιμένες άγρυπνοι και ευσυνείδητοι.
Ας κηρύσσουμε το ευαγγέλιο σε μικρούς και μεγάλους, σε πλούσιους και φτωχούς, σε κάθε τόπο και σε κάθε περίσταση, ζώντας μέσα στον κόσμο άλλά χωρίς ν’ ανήκουμε στον κόσμο».
Το 754, με έγκριση του πάπα Στεφάνου Β’ (752-757), χειροτόνησε και άφησε διάδοχό του στη Γερμανία, το συνεργάτη του, άγιο Λούλλο. Ο ίδιος, φλογερός εργάτης του φωτισμού των απίστων, πήρε μαζί του μιαν ομάδα ζηλωτών της ιεραποστολής και τράβηξε για την ανατολική Φρισλανδία, όπου μέσα σ’ ένα χρόνο μετέστρεψε και βάπτισε αρκετές χιλιάδες ειδωλολατρών.
Εκεί όμως έλαβε και το στεφάνι του μαρτυρίου, που τόσο ποθούσε.
Στις 5 Ιουνίου του 755, παραμονή της Πεντηκοστής, καθώς ετοιμαζόταν να τελέσει το μυστήριο του χρίσματος σε νέους χριστιανούς, στις όχθες ενός ποταμίσκου, εξαγριωμένοι ειδωλολάτρες με γυμνά σπαθιά επιτέθηκαν εναντίον του ιεραποστολικού καταυλισμού και έσφαξαν όλους τους εργάτες του ευαγγελίου, συνολικά πενήντα δύο ψυχές – τον άγιο Βονιφάτιο, τον επίσκοπο Εοβανό, τρεις ιερείς, τρεις διακόνους, τέσσερις μοναχούς και σαράντα λαϊκούς.
Η μνήμη τους εορτάζεται στις 5 Ιουνίου.
Αγαπητοί μου χαίρετε,
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια για την ιστοσελίδα σας. Είναι ευάρεστο το έργο που επιτελείτε και εύχομαι ο Θεός να σας δώσει δύναμη και κουράγια για να συνεχίσετε.
Ως προϊστάμενος του Ιερού ναού Αγίας Βαρβάρας Πατρών θα ήθελα να σας προτείνω να προσθέσετε στους συνδέσμους σας και το δικό μας μπλογκ.
Η διεύθυνση είναι : http://agiabarbarapatras.blogspot.com/
Ευχαριστούμε πολύ εκ των προτέρων
Πρωτοπρεσβύτερος
Γερασιμάγγελος Στανίτσας
Υ.Γ. Ευχαρίστως να σας προσθέσουμε και μεις ως σύνδεσμο στο μπλογκ μας.
Ήδη σας προσθέσαμε στους συνδέσμους και βρήκαμε υπέροχο το δημοσιεύμα για τον π. Χαρίτωνα και θα το αναδημοσιεύσουμε.
Χρειαζόμαστε τις προσευχές σας για την επιτυχία αυτού του μπλογκ που σκοπό έχει να «ζητιανέψει» την αγάπη όλων για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή, τους ναούς της, τα σχολεία της , τις κλινικές της, τα συσσίτια, τα πηγάδια, τα φάρκακα και εμβόλια, την ανθρωπιστική βοήθεια σε κάθε άνθρωπο σε χώρες της Ασίας, Αφρικής, Ωκεανίας, Λατινικής Αμερικής.
Ελπίζουμε και προσευχόμαστε όλες οι Ορθόδοξες ενορίες της χώρας να βάλουν ένα λιθαράκι, κάθε μήνα ή κάθε τρίμηνο, στο έργο των Ορθοδόξων Ιεραποστόλων. Ο Θεός να σας δίνει δύναμη και κουράγιο.
Στον βωμό της ιεραποστολής
O αδελφός της Ί. Μονής Γρηγορίου άρχιμ. Κοσμάς, κατά κόσμον Ιωάννης Άσλανίδης, είναι ό δεύτερος έλληνας ιεραπόστολος που αναπαύεται στην αφρικανική γη, μετά τόν πρωτοπόρο άρχιμ. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο.
Έπί τη έκδημία του ό ηγούμενος της Ί. Μονής Γρηγορίου άρχιμ. Γεώργιος Καψάνης είπε μεταξύ άλλων
τα έξης:
«Την Παρασκευή, 27 ‘Ιανουαρίου 1989, μετά τή δύση του ηλίου, έδυσε γι’ αυτή τή ζωή ό ζηλωτής του ευαγγελισμού των αφρικανών αδελφών, ιερομόναχος Κοσμάς, για ν’ άνατείλη στην άνέσπερη ήμερα της Βασιλείας τοΰ Θεοϋ.
Το ταξίδι του άπό τό Αουμπουμπάσι στό Κολουέζι έληξε αιφνίδια καί θανατηφόρα, λόγω αυτοκινητιστικού δυστυχήματος. Συγχρόνως άρχισε τό ταξίδι του στην αιωνιότητα, τή μένουσα πόλη, τήν ποθείνή πατρίδα!
Τά ίερά γράμματα τά έμαθε εκ βρέφους, άπό τουςευσεβείς γονείς του Δημήτριο καί Δέσποινα Άσλανίδη. Γαλουχήθηκε μέ τήν πατρώα ευσέβεια, σέ οικογένεια πού διατηρούσε καί βίωνε τήν ελληνορθόδοξη παράδοση τού ευλογημένου Πόντου…
5 Από μικρή ηλικία έχρημάτισε μαθητής των κατηχητικών σχολείων. «Εγινε μετά ό ‘ίδιος κατηχητής καί επί δέκα χρόνια συνεργάτης τού άγωνιστού ιεραρχου της ‘Εκκλησίας μας σεβ. μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αυγουστίνου. Τήν εκκλησιαστική του μόρφωση συμπλήρωσε στή Ριζάρειο Σχολή…
Τόν Αύγουστο τοϋ 1975, σέ ηλικία 33 ετών, αναχώρησε γιά τό Ζαΐρ, όπου, μέ τήν καθοδήγηση τού ιεραποστόλου π. Άμφιλοχίου Τσούκου, σέ 14 μήνες έκτισε 10 ναούς!
Είχε γερή κράση καί πολλές τεχνικές γνώσεις καί ικανότητες, πού τόν βοήθησαν στό έργο του.
Τόν Δεκέμβριο τοϋ 1977, ήρθε στή μονή μας, κατόπιν συστάσεως διακριτικών καί σεβαστών αγιορειτών γερόντων, προκειμένου νά έγκαταβιώση σ’ αυτή γιά ένα διάστημα, νά γίνη μοναχός καί εν συνεχεία μέ τήν ευλογία, καθοδήγηση καί συμπαράσταση της μονής, νά συνέχιση τό Ιεραποστολικό του έργο. Μετά άπό ετήσια περίπου δοκιμασία, κατά τήν οποία έδωσε δείγματα αύστηράς ασκήσεως καί αγάπης προς τόν μοναχικό αγώνα, έκάρη μικρόσχημος μοναχός καί έλαβε τό όνομα Κοσμάς, γιά νά έχη τόν άγιο Κοσμά τόν Αιτωλό προστάτη καί οδηγό στή ζωή του.
Έν συνεχεία χειροτονήθηκε άπό τόν θεοφιλέστατο επίσκοπο Ροδοστόλου κ. Χρυσόστομο διάκονος καί πρεσβύτερος, καί αναχώρησε πάλι γιά τό Ζαΐρ.
Μεγάλοι αγώνες τόν ανέμεναν εκεί:
Ή ανέγερση ναών, ή κατήχηση, τό κήρυγμα, οι βαπτίσεις (Βάπτισε 15.000 αφρικανούς), ή οργάνωση μεγάλου αγροκτήματος (6.000 στρεμμάτων) καί ζωοτροφείου γιά τήν προσφορά τροφής στους Ιερείς, στους φτωχούς ορθοδόξους, άλλα καί στους μή ορθοδόξους, ατούς λεπρούς καί ατούς φυλακισμένους.
Ποιος μπορεί νά διηγηθή τους αμέτρητους κόπους καί αγώνες του, γιά τήν επιτέλεση,του ευρύτατου αποστολικού, ποιμαντικού καί κοινωνικού του έργου;
Κατά τήν τελευταία επίσκεψη του στό «Αγιον «Ορος, τόν Ιούνιο 1988, ήταν πολύ καταβεβλημένος.
Κάθε δύο ή τρία χρόνια ερχόταν στό «Αγιον «Ορος γιά ανανέωση, εξομολόγηση, προσευχή καί λήψη οδηγιών γιά τήν περαιτέρω πορεία του έργου του.
Τό 1980 προχειρίσθηκε σέ πνευματικό καί αργότερα σε αρχιμανδρίτη από τόν σεβ. μητροπολίτη Κεντρώας ‘Αφρικής κ. Τιμόθεο.
Ό π. Κοσμάς δέν επιδίωκε αξιώματα. Τόν ενδιέφερε κυρίως ή σωτηρία τών ανθρώπων καί ή στερέωση της ‘Ορθοδοξίας στό Ζαΐρ.
Δίδασκε στους αφρικανούς τήν ευχή τού Τησού, πού θεωρούσε όπ ήταν αποτελεσματικό όπλο κατά της δαι-μονοκρατίας τών μάγων της ‘Αφρικής.
Θεωρούσε επίσης πρωταρχικό του καθήκον νά μύηση τους νεοφώτιστους αφρικανούς στην ορθόδοξη λειτουργική ζωή, μέ τήν τέλεση συχνών ιερών ακολουθιών καί αγρυπνιών, καί τή διδασκαλία της βυζαντινής μουσικής καί τών αγιορείτικων τυπικών, όσων ήταν δυνατόν νά μεταφυτευθούν στην ‘Αφρική.
Ή εκ μέρους του, επίσης, καλή γνώση της γλώσσης
σουαχίλι, των αφρικανών, τόν διευκόλυνε πολύ.
«Ας λεχθη καί τούτο προς δόξαν θεοϋ: Διαχειρίσθηκε πολλά εκατομμύρια, άλλα πέθανε φτωχός καί άκτήμων, ως αληθής μοναχός.
Κατά τήν τελευταία του έλευση στό «Αγιον «Ορος, συνέγραψε μελέτη, στην οποία εκθέτει τά συμπεράσματα της μέχρι τούδε ιεραποστολικής του πείρας. Πρόκειται γιά εργασία πρωτότυπη, αυθεντική καί πολύ χρήσιμη, γιά τήν περαιτέρω πορεία της ορθοδόξου Ιεραποστολής…
Σέ σύναξη της άδελφότητος είπε ότι κανείς δέν μπορεί νά προσφέρη γνήσιο ιεραποστολικό έργο στην Αφρική, αν δεν άποφασίση νά άφήση έκεϊ τά κόκκαλά του.
Τά θεοφάνεια τοϋ 1989 Βάπτισε στό Κολουέζι 350 αφρικανούς καί εξ αυτών στεφάνωσε 22 ζεύγη. Τίς βαπτίσεις αυτές, καθώς καί άλλες ιεραποστολικές του δραστηριότητες, τίς κινηματογράφησε καί έστειλε τήν ταινία στους οικείους του. Ή ταινία τελειώνει μέ τό ουράνιο τόξο καί τήν ταπεινή δήλωση τοϋ π. Κοσμά, ότι ή προσέλευση στην Εκκλησία τόσων ψυχών ελπίζει νά άποδή εις συγχώρηση τών αμαρτιών του.
Ή κηδεία του έγινε πάνδημη στό Ζαΐρ άπό τόν σε6. μητροπολίτη Κεντρώας ‘Αφρικής κ. Τιμόθεο, ακούραστο επίσης εργάτη τοϋ ευαγγελισμού τών αφρικανών, τη παρουσία καί τών κρατικών άρχων, πού εκτιμούσαν τό τεράστιο κοινωνικό του έργο. Μέ βαθύ πόνο, ό σεβασμιώτατος ενταφίασε τό σεπτό λείψανο τοϋ αφοσιωμένου συνεργάτου του…».
( Φως των Εθνών», τ. 49)
( http://www.anthosorthodoxias.net/forum/viewtopic.php?p=8398#8398 )
καλημέρα, ηθελα να ρωτησω αν μπορω να «ανεβαζω» καποια κειμενα σας στο blog μου, καλη συνεχεια
Βεβαίως και μπορείτε να αναδημοσιεύετε ότι θέλετε. Με αυτό το τρόπο προβάλλετε τις τεράστιες ανάγκες των Ορθοδόξων ιεραποστολών σε περίπου 80 κράτη του κόσμου. Καταλαβαίνετε ότι, εκτός από τη προσευχή μας και τη συνεισφορά μας, χρειάζεται ενημέρωση όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, ώστε να μετέχουν και αυτοί ενεργά στο έργο, ως συνεργάτες στα μετόπισθεν. Καλή συνέχεια και σε εσάς. Ο Θεός να δίνει πλούσιες ευλογίες και στη δική σας προσπάθεια.