Αν είσαι άνδρας, έλα να λογαριαστούμε!« Ποιος έχει τακάτι, τίνος το λέει στ’ αλήθεια η καρδιά, ας έρθη», Νίκος Εγγονόπουλος*

Αν είσαι άντρα, έλα να λογαριαστούμε.

Αυτός που πρόκειται να συναντηθεί με τον τριαδικό Θεό, μπαίνει σε μια διαδικασία προετοιμασίας και «ανδρισμού». Έναν ανδρισμό, που δεν έχει καμία σχέση με τον διαχωρισμό των φύλων, γι’ αυτό διαβάζουμε και στον Σολομώντα «Γυναίκα ανδρείαν τις ευρήσει; τιμιωτέρα δε εστί λίθων πολυτελών ή τοιαύτη»1. Παράλληλα, δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε κάποια συγκεκριμένη βιολογική ηλικία, αλλά στην ώριμη διάθεση του ανδρείου να παλέψει με τον Χριστό και τους ανθρώπους. Τα παραδείγματα αυτού του ανδρισμού σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά ποικίλουν σε ολόκληρη την Βιβλική ιστορία αλλά και σε ολόκληρη την μαρτυρική πορεία της Εκκλησίας.

Η προετοιμασία της συνάντησης εμπεριέχει σχεδόν πάντα κάποια αντίθεση στα χαρακτηριστικά του εκάστοτε καλεσμένου π.χ. από την τόλμη μέχρι και την δειλία, από το θάρρος μέχρι και το φόβο, από το θράσος μέχρι και την υπερβολική ευαισθησία, από την γνώση του Θεού μέχρι και την παντελή άγνοια του θελήματός Του, από την δύναμη και την δόξα μέχρι την αδυναμία και τον εξευτελισμό, από τον ακαταμάχητο ανδρισμό μέχρι και τον παλιμπαιδισμό, από την αίσθηση να νιώθει ότι σκάει από σωματική και πνευματική υγεία μέχρι και το γκρέμισμα οποιασδήποτε αυτοπεποίθησης περί ευρωστίας, από την αναγνώριση της ευημερίας του μέχρι και την ολοκληρωτική του βιοτική αποτυχία.

Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που προσπάθησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουν μια καλή εικόνα γύρω από τον εαυτό τους. Στην πορεία της συνάντησης με τον Χριστό όμως αυτή η εικόνα χάλασε, αδειάζοντας το αυτοείδωλο τους. Από την άλλη, όσοι με κόπους επιμελήθηκαν να την χαλάσουν, ο Χριστός δεν έπαψε να κρύβεται πίσω τους με την χάρη Του.

Μέσα από αυτές τις αντωνυμίες, ο Tριαδικός Θεός αντροκαλεί αγαπητικά ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι τον αγαπούν και που ενδέχεται να μεταχειρίζονται θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να του τραβήξουν την προσοχή, τολμώντας ακόμα και να υψώνουν το δικό τους ανάστημα ενάντια στο αδιάκοπο έλεός Του…και αυτή είναι μια ανεπανάληπτη συμφωνία ελευθερίας και στοργής.

Η σχέση του ανθρώπου που θέλει να τα «βάλει» με τον Θεό δεν μπορεί να περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο σε δημόσιες και επιτηδευμένες επικλήσεις.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι νιώθουν αρκετά πνευματικά άνδρες, κουβαλώντας παραμάσχαλα – σαν φετίχ – την Bίβλο τους υποδύονται πνευματικούς ρόλους επικαλούμενοι θεατρινίστικα το όνομα του Ιησού, εκσφενδονίζοντας το με ελαφρά την καρδία σε ανυποψίαστους ανθρώπους ή επιτηδευμένα σε πρώην υποψιασμένους, λες και πρόκειται να ξορκίσουν κάποια δαιμόνια από τους τελευταίους.

Αυτοί όχι μόνο δεν δοξάζουν τον Θεό, αλλά γίνονται και πρόσκομμα σε όσους θα ήθελαν να ψιθυρίσουν το όνομά Του σε μια γωνίτσα.

Στην αντίπερα όχθη όσοι δεν ισχυρίζονται τίποτα για τους εαυτούς τους αλλά προσπαθούν να επικαλεστούν και να ψιθυρίζουν το όνομα του Χριστού έχουν κάνει τα πρώτα βήματα της μετάνοιας, μπαίνουν μέσα στην διαδικασία της σωτηρίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κλειδώνουν και την τελευταία στην τσέπη τους.

Καμία επιπόλαια και μάταια επίκληση του ονόματος του Κυρίου δεν είναι ικανή να δεσμεύσει την παρουσία Του στο σήμερα μα ούτε και στα έσχατα, το αντίθετο μπορεί να συμβεί… να μην τους αναγνωρίσει όχι απλά σαν φίλους, αλλά να μην τους γνωρίζει καν.2

H συνέχεια του άρθρου του Γ.Κ. από το περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, Σεπτέμβριος 2009, στο Αντιαιρετικό Εγκόλπιο.

( http://egolpio.wordpress.com/2009/09/15/an_eisai_andras/ )