Ἕνας μικρός ἀντίλαλος τῆς ἐντολῆς: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη…» Στό τέλος τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου ὑπάρχει μιά διευκρίνησις πρός τούς ἀποδέκτες τῆς ἐπιστολῆς–εὐαγγελίου: «…ἔστι δέ καί ἄλλα πολλά ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἅτινα ἐάν γραφηται καθ’ ἕν, οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι τά γραφόμενα βιβλία. ἀμήν.» (Ἰωάν. 21, 25).
Orthodox Christians in Cameroon
Τό ὁποῖο σέ ἁπλῆ μετάφρασι ἀποδίδεται ὥς ἑξῆς: «…ὑπάρχουν καί πολλά ἄλλα πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, τά ὁποῖα, ἐάν γραφοῦν τό καθένα, νομίζω, ὅτι ὁ κόσμος δέν θά χωροῦσε τά βιβλία πού θά ἐγράφοντο. Ἀμήν.»
Πολλοί θά θεωρήσουν ὅτι, στό σημεῖο αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής ὑπερβάλλει… Εἶναι ὅμως αὐτό μιά ὑπερβολή; Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη παράδοσι καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη θεόπνευστο. Τά δέ Εὐαγγέλια εἶναι καταγραφή κάποιων σημείων τῆς Προφορικῆς παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων πρός τίς νεοσύστατες (τότε) Ἐκκλησιαστικές Κοινότητες καί εἶναι γραμμένα σύμφωνα μέ τίς ὑπομνήσεις τοῦ ἁγίου Πνεύματος κατά τά λεγόμενα τοῦ Κυρίου:
«…ταῦτα λελάληκα ὑμῖν παρ’ ὑμῖν μένων ὁ δέ παράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὅ πέμψει ὁ πατήρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καί ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἅ εἶπον ὑμῖν» (Ἰωάν. 14, 25-27). Ἐπιπλέον, καί στά τέσσαρα Εὐαγγέλια ὑπάρχουν πολλές φαινομενικῶς «ἀσήμαντες» μαρτυρίες γιά πλῆθος θαυματουργικῶν θεραπειῶν.
Λόγῳ, λοιπόν, τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐπιρρεπής εἰς τήν λήθη, ὁ Πατήρ ἀποστέλλει τόν Παράκλητο, ὁ Ὁποῖος ὑπενθυμίζει τά ὅσα ἐνετείλατο «ἐν ἔργοις καί λόγοις» ὁ Χριστός κατά τήν ἐπίγειο ζωή καί δράσι του. Βέβαια, τό ἐργο αὐτό τοῦ ἁγίου Πνεύματος τῆς «ὑπομνήσεως» τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, δέν σταματᾶ στήν Ἀποστολική ἐποχή, ἀλλά συνεχίζεται διά μέσου τῶν αἰώνων μέ τόν καθημερινό ἁγιασμό τῶν μελῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων καί τήν ἀνάδειξι ἁγίων μορφῶν καί ἀπό τά δύο φῦλα ἀλλά καί ἀπό ὅλες τίς κοινωνικές τάξεις καί ὅλη τήν ἐκκλησιαστική Ἱεραρχία. Ἔτσι, ἔχουμε Ἀποστόλους, Ἰσαποστόλους, Μάρτυρας, Ὁμολογητάς, Ὁσίους, Ἱεράρχας, Δικαίους καί Εὐσεβεῖς. Ἔχουμε ἁγίους Βασιλεῖς, Στρατηγούς, στρατιώτας, ἁλιεῖς, δούλους καί ἀπελευθέρους, ἁγίες ἐκ πορνῶν, στυλίτας, δενδρίτας καί διά Χριστόν σαλούς, ἁγίους καί ἁγίες αὐτόχειρας…
Ὅλες αὐτές οἱ τάξεις οὐσιαστικῶς μέ τήν ζωή τους καί τόν ξεχωριστό τρόπο πού ἁγίασαν «ὑπομιμνήσκουν» -ὑπενθυμίζουν- ἔργοις καί λόγοις ἕνα καί τό αὐτό πρᾶγμα: «τό πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Θά λέγαμε ἐπίσης, ὅτι μέ τήν ζωή τους, τό παράδειγμά τους καί πολλές φορές καί τήν διδασκαλία τους ἀνασύρουν στήν μνήμη τῶν ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων –καί τῆς καθ’ ὅλου Ἐκκλησίας– πολλά ἀπό αὐτά πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί δέν ἐγράφησαν καί ἦταν τόσα πολλά πού ἄν ἐγραφοντο καθένα ξεχωριστά ὁ κόσμος δέν θά χωροῦσε τά γραφόμενα βιβλία…
Αὐτή εἶναι καί ἡ ἰδιαιτέρα ἀξία τῆς μελέτης καί προβολῆς τῶν συναξαριῶν τῶν ἁγίων στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ καθ’ ὅλου τιμή τῶν ἁγίων.
Συγχρόνως, αὐτός εἶναι καί ὁ ἀγῶνας τῆς συγχρόνου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, νά συσταθοῦν ἐκκλησιαστικές Κοινότητες μέσα σέ κοινωνίες πρωτόγνωρες καί πολλές φορές πρωτόγονες καί νά δημιουργηθεῖ ἡ «μνήμη τοῦ Χριστοῦ» ἡ ὁποία θά καλλιεργεῖται μέ τήν συνεχῆ «ἀνάμνησί Του» καί θά δημιουργήσει τίς βάσεις ἐκεῖνες πού θά ἀνασύρουν στήν μνήμη τῶν ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων τά ὅσα εἶπε καί ἔκανε ὁ Χριστός καί δέν κατεγράφησαν «καθ’ ἕν» δηλαδή, τόν καθημερινό ἁγιασμό…
Ἔτσι καταννοοῦμε, ὅτι ἡ Ἱεραποστολή εἶναι μιά βασική προϋπόθεσι ὑπάρξεως κάθε Ἐκκλησίας καί ἀλλοίμονο στήν Ἐκκλησία πού ἔκοψε τούς δεσμούς της μέ τήν Ἱεραποστολή∙ εἶναι σάν τό δένδρο πού κόβει μόνο του τίς ρίζες του…
Πρέπει νά γίνει κατανοητό, ὅτι οἱ προσπάθειες ὅλων τῶν Ἱεραποστόλων εἶναι προσπάθειες τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι προσωπικές ἐπιδιώξεις γιά νά ἀποκτήσουμε τόν τίτλο τοῦ Ἱεραποστόλου.
Δέν εἶμαι ἐδῶ γιατί μοῦ ἀρέσει τό ἄγνωστο καί ἀπαρηγόρητο τοῦ τόπου, ἤ ἡ περιπετειώδης ζωή καί δρᾶσι… Εἶμαι ἐδῶ συνεχίζοντας καί μετέχοντας στόν κλῆρο τῶν Ἀποστόλων Μάρκου καί Λουκᾶ…
Καί μοῦ εἶναι πραγματικά δύσκολο νά μιλῶ γιά τόν Χριστό μετά ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια, ἀλλά σκέπτομαι τούς Ἀποστόλους πού μιλοῦσαν γιά τούς Προφήτας τοῦ Ἰσραήλ καί τίς Προφητεῖες τους καί ἀς εἶχαν περάσει αἰῶνες ἀπό τότε καί τήν ἐποχή τους … «Ἀδελφοί ἐξεπλήρωσεν ὁ Θεός τὴν ὑπόσχεσίν ἣν ἔδωκεν διά τῶν δοῦλων Του τῶν Προφητῶν… καί ἐξαπέστειλεν τόν Υἱὸν Αὐτοῦ…»
Σκέπτομαι τόν ἴδιο τόν Χριστό πού ἑρμήνευε τίς προφητεῖες στίς Συναγωγές καί ὁδηγοῦσε τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ καί τούς Μαθητές Του στό νά δοῦν, νά ἀγγίξουν, νά ζήσουν, νά μετάσχουν στήν ζωή καί τόν θάνατο καί τήν Ἀνάστασι τῆς ἐκπληρώσεως τῶν Προφητειῶν… Καί λέγω, «δέν εἶναι δικός μου ὁ Λόγος ἐτοῦτος καί δέν ἔχω δικαίωμα νά τόν στερήσω ἀπό κανέναν», καί μιλῶ γιά τόν Χριστό γιά τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως σέ ἕναν κόσμο πού ζυμώνεται καθημερινά στά ἀδιέξοδα ἑνός φτηνοῦ καί ἀναίτιου θανάτου πού καλύπτει ἀπέραντες ἐκτάσεις ὑπάρξεων προορισμένων νά ζήσουν τήν αἰωνιότητα…
Πιστεύω, ὅτι, ἄν ἀνασταίνονταν στό σήμερα κάποιοι ἀπό τούς ἀρχαίους Τραγικούς καί εἶχαν τίς πληροφορίες πού ἔχουμε ὅλοι μας γιά τήν Ἀφρική, θά ἔγραφαν συνεχῶς νέες τραγωδίες γι᾽ αὐτήν, γιά νά στιγματίσουν καί νά θεραπεύσουν τή θανατηφόρο ἀδιαφορία μας!
Βέβαια, ἕνας κόσμος σάν τό δικό μας πού δέν ἔχει τήν παιδεία τῆς τραγωδίας νά τόν καλλιεργεῖ, δηλαδή τήν τάση «τῆς μιμήσεως τῆς σπουδαίας καί τελείας πράξεως», θά μποροῦσε νά καλλιεργηθεῖ σήμερα μέ αὐτόν τόν τρόπο; Εἶναι ἕνα ἐρώτημα που θά πρέπει νά συζητηθεῖ πάρα πολύ, διότι ἡ Ἐκκλησία οὐσιαστικά μιά τραγωδία παρουσιάζει σέ κάθε Εὐχαριστιακή Σύναξι: «τόν Χριστόν ἐνσαρκούμενον, πάσχοντα, θνήσκοντα, ἀνιστάμενον, ἀναλαμβανομένον καί ἐρχόμενον πάλιν μετά δόξης καί κρίνοντα τήν Οἰκουμένην…».
Πόσοι ὅμως ζοῦν πραγματικά διά τῆς τραγωδίας τήν ἐσχατολογική αὐτή διάστασι τῆς Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως σέ κάθε Λειτουργία; Καί πόσοι ἀποδέχονται αὐτήν τήν διάστασι τῆς Ἐκκλησίας ὅπως τήν διδάσκει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία; Αὐτή εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀπόστασι, ὅσων θεωροῦν τήν Ἱεραποστολή ὡς «οὐτοπία καί τελειωμένη ὑπόθεσι» ἀπό τήν πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ὑπηρετοῦν ὡς μιά ἴσως συναισθηματική τους κάλυψι∙ καί ἡ ἀπόστασι ἀπό καθαυτήν τήν Ἱεραποστολή, πού ἐπίσης οὔτε τήν ἔχουν ζήσει, οὔτε καί οὐσιαστικά τήν ἔχουν ἐξασκήσει.
Θά πρέπει νά γίνει αἰσθητό μέ κάθε τρόπο ὅτι εἶναι μιά ἐντελῶς διαφορετική κατάστασι νά μιλᾶς καί νά γνωστοποιεῖς: σέ ἀνθρώπους πού δέν ἄκουσαν ποτέ στήν ζωή τους τά περί Χριστοῦ μετά ἀπό 2000 χρόνια καί νά σπέρνεις τήν πρόσκλησι τῆς πίστεως σ᾽Αὐτόν, εἶναι κάτι ἄλλο νά μιλᾶς περί Χριστοῦ σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν μιά ἐλάχιστη γνῶσι περί Αὐτοῦ καί κάτι τό ἐντελῶς διαφορετικό, νά προσπαθεῖς νά ἐξεγείρεις τό ἐνδιαφέρον περί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ζωῆς σέ ἀνθρώπους πού φέρουν στό DNA τους τήν ἀνάμνησι τῆς ἐμπειρίας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ζωῆς…
Ἀς ὑποθέσουμε ὅτι οἱ Ἱεραπόστολοι ἀσχολοῦνται μέ τήν πρώτη καί δεύτερη πραγματικότητα καί οἱ μή ἀσχολούμενοι μέ τήν Ἱεραποστολή ἀσχολοῦνται μέ τήν δεύτερη καί περισσότερο μέ τήν τρίτη πραγματικότητα.
Ὁ λόγος τῶν Ἱεραποστόλων θά πρέπει νά μήν ἀναφέρει ἁπλῶς ἱστορικά γεγονότα, ἀλλά θά πρέπει νά ἔχει αὐτήν τήν ποιότητα καί αὐτήν τήν δυναμική «νά ἐνσαρκώσει, νά γεννήσει» τόν Χριστό στίς ὑπάρξεις τῶν ἀνθρώπων… καί νά ἀκολουθησουν οἱ ἄνθρωποι τήν ἐπίγεια ζωή τοῦ Κυρίου καί νά πιστοποιηθεῖ ἡ πίστι τους «διά τῶν ἐπακολουθούντων σημείων» τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή τους καί νά δημιουργηθεῖ «ἡ μνήμη» πού θά ἀναγεννᾶται διά τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀναμνήσεως.
Ὁ λόγος τῶν Ποιμένων στίς Ἀρχαῖες Ἐκκλησίες δουλεύει στήν βάσι ὅτι ὑπάρχει ἤδη «ἡ μνήμη»… Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν, ἐπιθυμοῦν, καλλιεργοῦν ἤδη μιά σχέσι μέ τόν Χριστό ἀκόμα καί ὅταν ἀδιαφοροῦν φαινομενικά γι᾽ Αὐτόν…
Αὐτή ἡ οὐσιαστική διαφορά τῶν δύο λειτουργιῶν τοῦ Ἑνός καί μόνου Ἐκκλησιαστικοῦ Λόγου περιγράφει ὀφθαλμοφανῶς τίς δυσκολίες καί τά προβλήματα τῶν Ἱεραποστόλων, ἀλλά καί τήν ἀναγκαιότητα τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἱεραποστολικοῦ λόγου καί στήν σύγχρονη πραγματικότητα τῶν Ἀρχαίων Ἐκκλησιῶν, πού κάθε ἄλλο παρά ζωντάνια τίς χαρακτηρίζει…
Ἴσως ὁ λόγος μου ἀκούγεται σκληρός καί αὐστηρά κριτικός… μά πρέπει ἡ αὐτοκριτική μας νομίζω νά ἀνάγεται καθημερινά καί σέ κάποια ἄλλα θεολογικά ἐπίπεδα πού θά μᾶς βοηθήσουν νά βελτιώσουμε τήν θέσι μας ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας καί αὐτό γίνεται μόνον διά τῆς συνεχοῦς ἀνατομίας τῶν ἐλλείψεών μας…
Τόν ἁσπασμόν τῆς πίστεως εἰς πάντας τούς ἀδελφούς ἐκ τῶν ἐν Ἀφρικῇ ἐλαχίστων ἀδελφῶν τοῦ Κυρίου μας…
+ ὁ Καμερούν Γρηγόριος
http://ierapostoles.gr/?p=4778
A small echo of the commandment:
“Go ye into all the world and preach the Gospel to all creation….”
At the end of John’s Gospel there is a clarification for the recipients of the epistle-gospel: “…and there are also many other things which Jesus did, the which, if they should be written every one, I suppose that even the world itself could not contain the books that should be written. Amen. (John 21,25)
A lot of people might think that the Evangelist exaggerates at this point…Is that an exaggeration, though? According to the Orthodox tradition and the decisions of the Ecumenical Councils, the Gospel is God-inspired from one end to the other. The Gospels are a written record of some points of the Oral tradition of the Apostles towards the newly formed at the time Ecclesiastical Communities and are written according to the reminders of the Holy Spirit in the words of the Lord: “These things have I spoken unto you, being yet present with you. But the Comforter, which is the Holy Ghost, whom the Father will send in my name, he shall teach you all things, and bring all things to your remembrance, whatsoever I have said unto you.” (John, 14, 25-26) Moreover, in all four Gospels there are plenty of seemingly “insignificant” testimonies of a large number of miraculous healings.
Therefore, due to the fact that man is prone to forgetfulness, the Father sends the Comforter, Who reminds us of everything that Christ commanded “by His word and actions” in his earthly life and action. Of course, this task of the Holy Ghost, that is, “the reminder” of the Lord’s commands, does not stop at the Apostolic age, but goes on throughout the centuries by means of the daily sanctification of the members of the ecclesiastical communities and by bringing into prominence holy male and female figures from all social classes and from the whole Ecclesiastical Hierarchy. This way, we have Apostles, Equal to the Apostles, Martyrs, Confessors, Holy Fathers and Mothers, Hierarchs, the Righteous and Pious. We also have holy Kings, Generals, soldiers, fishermen, slaves and freed men, women saints out of prostitutes, stylites or dendrites (tree-dwelling monks), fools for Christ’s sake, holy male and female suicides…
All these categories of virtuous people, through their life and the exceptional way in which they were led to holiness, “remind” us truly and substantially in actions and in words of one and the same thing: “the person of Jesus Christ”.
We could also say that through their life, their example and many times their teaching, they pull up in the memory of the ecclesiastical communities -as well as of the Church as a whole-many of the things that Jesus Christ did and were not recorded, which were so numerous that if they should be written down one by one, the world itself could not contain so many books.
This is the special value of studying and projecting the synaxaria of the Orthodox Saints and the rendering of due honor and veneration to the Saints.
At the same time, this is the struggle of the contemporary Orthodox Mission among the nations, that is, the formation of ecclesiastical Communities in unknown and pretty often primitive societies and the creation of the “memory of Christ”, which will be cultivated through “His continuous remembrance” and will create the bases that will pull up in the memory of the ecclesiastical communities all the things said and done by Christ that were not recorded “one by one”, that is, the daily sanctification…
This way we comprehend that the Mission is a basic requirement for every Church to exist, and woe to the Church that has cut its bonds with the Mission; it is like the tree that cuts off its roots on its own…
It should be understood that the efforts of all the Missionaries are efforts of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church and not personal pursuits on their part in order to obtain the title of the Missionary.
I am not here because I love unknown and disconsolate places, or the adventurous life and action… I am not here because I love unknown and disconsolate places, or the adventurous life and action… I am here to continue and partake in the ministry of Apostles Mark and Luke…
And it is truly difficult for me to speak of Christ after two thousand years, but I think of the Apostles who spoke of the Prophets of Israel and their Prophecies despite the fact that it had been centuries since their time…”Brothers, God fulfilled His promise which he had given through His servants, the Prophets, and sent forth His own Son…”….. I think of Christ Himself who interpreted the prophecies at the Synagogues and led the people of Israel and His Disciples to seeing, touching, living, partaking in life and death and in the Resurrection of the fulfillment of these Prophecies…And I say “this Word is not mine and I have no right to deprive It of anyone”, and I speak of Christ, about the hope of Resurrection in a world that is daily experiencing the impasse of a cheap and senseless death which “covers vast expanses of human beings” destined to live eternally…
I believe that if some of the ancient Tragic writers were raised from the dead today and had the information we all have about Africa, they would continuously write new tragedies about it, in order to stigmatize and cure our criminal indifference!
Of course, could a world like ours, which lacks the education of tragedy that could cultivate it, that is, the tendency for “imitation of an action that is serious, complete and of a certain magnitude”, be cultivated this way nowadays? This is a question that needs extensive discussion, because the Church actually presents a tragedy in every Eucharist Assembly: “Christ incarnated, suffering, dying, rising, ascending and coming back in glory judging the World…”
Nevertheless, how many people truly experience through tragedy the eschatological dimension of the Eucharist Assembly in every liturgy? And how many accept this dimension of the Church the way it is taught by the Church itself?
This is exactly the distance of all those who regard the Mission as “a utopia and a lost cause” from the reality of the Church, τwhich they probably serve for some sort of personal and emotional fulfillment, and the distance from the Mission itself, which they have neither experienced nor practiced.It is important that everyone understands what a completely different situation it is to speak and make known:
-
to people who have never heard about Christ after 2000 years, and sow in their hearts the seeds of faith in Him
-
it is a different thing to speak of Christ to people who have very little knowledge of Him and something completely different,
-
to try to arouse the interest for the ecclesiastical way of life in people who carry in their DNA the remembrance of the experience of the ecclesiastical way of life…
Let us assume that the Missionaries deal with the first and the second reality and those not involved in the Mission with the second and mainly with the third reality.
The word of the Missionaries should not merely state historical events, but it should have this quality and potential to “incarnate, give birth” to Christ in human beings… and make people follow the Lord’s earthly life and have their faith certified “through the accompanying signs” of Christ’s presence in their life, and also conduce to the creation of a “memory” which will be reborn through the Mystery of Remembrance.
The word of the Shepherds in the Ancient Churches relies on the fact that “the memory” already exists…The human beings have, long for, already grow a relationship with Christ even when they appear indifferent to Him.
This substantial difference between the two functions of the One and Only Ecclesiastical Word describes in the most obvious way the difficulties and the problems of the Missionaries, but also the necessity for the existence of the Missionary word in the contemporary reality of the Ancient Churches, which are characterized by complete lack of vitality….
My word may sound harsh and strictly critical… However, I think our self-criticism should be applied daily to some other theological levels as well, which will help us improve our position as Church Shepherds, and this can only be achieved through the continuous and thorough analysis of our shortcomings…
The embrace of faith unto all our brothers from the insignificant brothers of our Lord in Africa….
Gregory, Orthodox Bishop of Cameroon
http://orthodoxmission.org.gr/2013/10/speaking-of-christ-in-africa/
Ορθόδοξη Ιεραποστολή -Orthodox Mission -Mission Οrthodoxe - Misión Ortodoxa - Missão Ortodoxa - Missione Ortodossa - православная миссия- Misiunea Ortodoxă- 东正教使命 - रूढ़िवादी मिशन 