ENGYCLICAL LETTER of Greek Orthodox Patriarch of Alexandria and all Africa – HOLY PASHA 2009 [Français][Greek] [English]

ENGYCLICAL LETTER- HOLY PASHA 2009

T H E D O R O S II

by the Mercy of God, Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, to the plenitude of our Apostolic and Patriarchal throne, Grace and Mercy and Peace of our Lord and God and Saviour, Jesus Christ, Risen from the dead.

My beloved spiritual children, Greeks of the Diaspora, Arab-speaking Christians and Orthodox Africans.

This year too, from all the corners of the earth, from the Most Holy Tomb of our Lord, from every Altar that symbolizes that Tomb, will resound the joyous message t hat «Christ is Risen». The hymns will announce to us, as the Angel did to the Myrrh bearers that «He whom you seek, Jesus of Nazareth, who was Crucified, is not here but has risen as He had said». It is this message that we have to take to heart and have it characterize our lives. We have to transmit it as an event and as a trumpet-call of victory to all those being blessed with feelings of defeat and loneliness in this world.

While journeying through mother-Africa these past few years, I daily encountered incredible hardships and problems, many of whom are complex and unsolvable. It is at these times that we turned to the Lord with an earnest prayer, «Lord, grant us your Resurrection. Help us to see all these problems and hardships through Your light, the Light of Your Resurrection». I do this, my brothers and sisters, because life within the embrace of our Holy Church is faith in the Resurrection of Christ. The Resurrection of Christ is the only manner of existence of all the faithful.

My brothers and sisters, Resurrection means remission of sins, forgiveness, transfiguration and re-fashioning of our relationship with God, a re-fashioning of our relationship with our selves, with others and with this blessed and abused world in which we live and so often take for granted. Resurrection means we have found the road that leads to our lost homeland – the Kingdom of Heaven. Resurrection means also that we have the ability to really approach the Truth and the mystery of our own existence.

In the Holy Tradition of our Church, we have the empirical knowledge that Christians throughout the ages achieve salvation through the co-operation and coexistence and merging of three foundational virtues and gifts – faith, love and hope. This is proclaimed by the Blood of the thousands of Holy Martyrs and Confessors that nourished the Tree of Faith on the African earth. It is proclaimed by the sanctity of thousands of holy men and women that hallowed the African Continent with their ascetic struggles.

Faith is our connection to our long past. We heard of Christ and believed in Him. Love is the expression of this faith as we follow in His footsteps as imitators of Christ. Hope is the reaching out of the faith in and love of Christ to the anticipated and distant future of the Kingdom of Heaven. If we isolate our faith from love and hope, in essence we are removing it from the present and future of our lives.

We have all at some time felt the bitter experience of life without love and hope. It is this feeling that is expressed as ‘tragedy’ – an experience of life without Resurrection.

Our lives within the Church are basically a continuous learning experience, a continuous struggle, a continuous re-baptism in the dazzling flood of light of that Third Day, the Day of the Resurrection of Jesus Christ, the unique and incarnate communion of God with Man. It is this Jesus Christ that the Apostle Paul encourages us to ‘put on’ as a garment of salvation, of hope and grace. By ‘putting on’ Christ we not only change the dark context of a colourless life, but also put on the mystical wedding garment of the Lamb of God. Wearing this garment, we are to go out to all the ends of the earth and invite all into our Holy Church, in which there is and always will be a place for every suffering soul and the way in which life is transformed and the person is no longer merely a unit of energy and production.

It is this labour that has been undertaken today by Orthodox missionaries, Bishops, Priests, Hieromonks, Deacons, Monks, Nuns and lay-people throughout Africa. It is to these fellow workers that we offer our praise and for whom we ask the prayers of all.

My beloved brothers and sisters,

In this world of profit and injustice resounds the inconceivable event that is summarised in two words, «Christ is Risen». They do not only contain a description of an event, but can cultivate, transform our faith, our love and our hope and give us meaning in our daily struggle. In this way within our every faith and every love and every hope, God’s Will can be heralded and transform our very existence. God’s Will is the only Will that can give meaning to our world today. It leaves no one wanting.

Hope within our Holy Church is faith in the Resurrection of the Lord. The Resurrection of the Lord is the only hope in this and the next life.

With these directions as a guide for our lives, through the unique Communion offered through the Divine Liturgy of the Resurrection, I exchange once again with you all «Christ is Risen», «He is truly Risen», and wish that all truly «live» this greeting and share it with our fellow man.

From the Apostolic Seat of the Holy Evangelist Mark, I bestow every peace and mercy in the Risen Lord.

Theodoros II

Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa

In the Great City of Alexandria

Holy Pascha 2009

——————————————————————————————-

Nº d’ordre: 77

THÉODORE II

PAR LA GRÂCE DE DIEU PAPE ET PATRIARCHE D’ALEXANDRIE ET DE TOUTE L’AFRIQUE,

À TOUT LE PEUPLE DU TRÔNE APOSTOLIQUE ET PATRIARCAL D’ALEXANDRIE

QUE SOIENT AVEC VOUS LA GRÂCE, LA PITIÉ ET LA PAIX DE NOTRE SEIGNEUR, DIEU ET RÉDEMPTEUR JÉSUS-CHRIST, QUI EST RESSUSCITÉ DES MORTS.

Chers enfants spirituels, chrétiens orthodoxes africains, arabes et grecs,

Cette année encore, le message de joie va résonner dans tout l’univers, en partant du Saint Sépulcre et de tout autel qui en est le symbole : nous entendrons que « Christ est ressuscité » et les hymnes nous apprendront, comme l’Ange l’a dit aux Myrophores, que « celui que vous cherchez, Jésus de Nazareth, le Crucifié, n’est pas ici mais il est ressuscité comme il l’avait dit… ». Et nous devons embrasser ce message et en faire notre mode de vie, ; nous devons le transmettre, comme un fait et comme un signal de victoire, à toute personne de ce monde qui a la bénédiction de se sentir vaincu et laissé pour compte.

Depuis des années que je parcours la Mère Afrique et que je contemple chaque jour des difficultés inimaginables ainsi que des problèmes souvent complexes et insurmontables, je me tourne toujours vers notre Seigneur avec la prière suivante : « Seigneur, offre nous ta Résurrection, aide-nous à voir tous ces problèmes et ces difficultés à travers ta Lumière… la Lumière de ta Résurrection… ». Et si je fais cela, chers frères et sœurs, c’est parce que la vie au sein de notre Sainte Église n’est autre que la foi en la Résurrection du Christ et parce que cette Résurrection est désormais, pour tout croyant, la seule façon d’être.

La Résurrection, chers frères et sœurs, signifie le pardon, la rémission des péchés, la transformation et le renouvellement de notre relation avec Dieu, avec nous-mêmes, avec les Hommes et avec le Monde béni mais souffrant dans lequel nous vivons, le plus souvent malheureusement sans en prendre soin…. La Résurrection, cela signifie que nous avons retrouvé la route vers notre patrie perdue, à savoir le Royaume des Cieux. Cela signifie également que nous pouvons désormais effectivement appréhender la réalité et le mystère de notre existence.

L’expérience de la tradition sacrée de notre Sainte Église nous apprend que le Chrétien de toutes les époques atteint son salut dans la conjonction et l’union de trois vertus essentielles : la foi, l’amour et l’espoir. C’est ce que proclame le Sang par lequel plusieurs milliers de Saints Martyrs et Confesseurs ont irrigué l’arbre de la Foi en terre africaine ; c’est également ce que proclame la sainteté des milliers de bienheureux, hommes et femmes, qui ont sanctifié la terre africaine par leur vie ascétique.

La foi, chers frères et sœurs, et notre lien avec notre lointain passé : nous avons entendu parler du Christ et avons cru en Lui. L’amour, reproduisant celui du Christ, est l’expression actuelle de cette foi. Et l’espoir est l’extension de la foi et de L’amour du Christ jusqu’au lointain et tant attendu avenir du Royaume des Cieux. Si nous séparons de la foi l’amour et l’espoir, nous la chassons en réalité de notre vie actuelle et future.

Je suppose que nous avons tous vécu un jour l’amère expérience d’une vie sans amour et sans espoir. C’est précisément ce sentiment que décrit l’antique notion de « tragédie » et d’« impasse tragique », qui correspond à l’expérience d’une vie sans Résurrection.

La vie au sein de notre Sainte Église, telle que nous la vivons quotidiennement, constitue en fait un enseignement permanent, une lutte constante, un effort ininterrompu de transformation de notre existence dans le flot fulgurant de la Lumière du Troisième jour, qui est le jour de la Résurrection.

Cette Résurrection constitue la seule et unique matérialisation de la communauté des Hommes avec Dieu. Avec Jésus-Christ, celui que l’Apôtre Paul nous invite à revêtir comme une « tunique de salut » couverte d’espoir et de grâce. Revêtons-le tous, nous les enfants illuminés de l’Église, non seulement de façon routinière pour échapper de temps en temps aux sombres perspectives de notre vie si terne, mais « en tant que tunique du banquet secret des Noces de l’Agneau immolé ». C’est ainsi vêtus de ces tuniques que nous devons sortir sur les places publiques, dans les rues et jusque dans les recoins du monde des humains, pour les inviter et les amener jusque dans note Sainte Église, laquelle peut et pourra toujours accueillir et pardonner à toute existence souffrante et fatiguée, à toute personne qui découvre, plus ou moins vite au cous de sa vie, qu’il ne constitue aux yeux du monde qu’une unité négligeable de travail et de production, sans aucune autre considération plus profonde ni plus soutenue.

C’est cet effort d’accueil de toute l’Afrique dans l’Église que mènent, en tout lieu, les missionnaires orthodoxes de notre époque, évêques, prêtres, hiéromoines, diacres, moines, moniales et laïcs ; à eux tous, nous adressons le juste éloge de l’Église alexandrine et invitons tous les fidèles à prier pour eux.

Chers frères et sœurs bien-aimés et dont nous nous préoccupons,

Dans ce monde, où dominent les intérêts et l’injustice, retentit à nouveau l’événement inconcevable qui peut être résumé par ces trois mots : « Christ est ressuscité ». Il s’agit non seulement du récit d’un fait de la foi, mais aussi d’un élément susceptible de cultiver et transformer notre foi, notre amour et notre espoir et donner un sens à tout effort personnel. De la sorte, par notre foi, amour et espoir, la volonté de Dieu pourra se transmettre et se traduire dans notre existence. Seule Sa volonté permet de retrouver, dans ce monde, le sens perdu de la vie. Cette expérience ne décevra personne…

Au sein de notre Sainte Église, l’espoir repose dans la foi en la Résurrection de notre Seigneur, laquelle est notre unique espoir dans cette vie et dans l’autre vie.

Cette année encore, avec ces réflexions en guise d’orientations dans notre vie, je vous adresse, par l’unique moyen de communication qu’est la Divine Liturgie sur les Autels de la Résurrection, le salut « Christ est ressuscité – En vérité, il est ressuscité », tout en souhaitant vous tous que nous ne nous limitions pas aux seuls vœux formels mais que nous transformions ce salut en mode de vie et que nous le partagions avec nos proches.

Depuis le Trône Apostolique de l’Évangéliste Marc, je vous souhaite à tous la paix et la grâce du Christ qui est ressuscité.

Théodore II

Pape et Patriarche d’Alexandrie et de toute l’ Afrique

En la Grande Cité d’ Alexandrie
en ce Dimanche de Pâques 2009

(  http://www.greekorthodox-alexandria.org/index.php?module=content&action=details&cid=001004&id=223 )

Πασχαλινό Μήνυμα Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρου Β’

Αριθμ. Πρωτ. 77/2009
ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2009

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β’

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Αγαπητά μου πνευματικά τέκνα, Έλληνες απόδημοι, Αραβόφωνοι Χριστιανοί καί Ορθόδοξοι Αφρικανοί.

Καί εφέτος απ’ άκρη σ’ άκρη της οικουμένης θά ακουστει τό χαρμόσυνο μήνυμα από τόν Πανάγιο Τάφο του Χριστου μας καί από κάθε θυσιαστήριο, πού συμβολίζει τόν Πανάγιο Τάφο…ότι «Χριστός Ανέστη» καί οι υμνωδίες θά μας αναγγείλουν, όπως ο Άγγελος στίς Μυροφόρες : «Ον ζητείται, Ιησούν τόν Ναζαρινόν , τόν Εσταυρωμένον, ουκ έστιν ώδε, αλλ’ ηγέρθη καθώς είπε…».Καί τούτο τό μήνυμα θά πρέπει νά τό εγκολπωθούμε καί νά τό κάνουμε ζωή μας, νά τό μεταφέρουμε σάν γεγονός καί σάλπισμα Νίκης σέ κάθε ένα πού έχει τήν ευλογία, νά αισθάνεται ηττημένος καί ξεχασμένος σ’ αυτόν τόν κόσμο.

Περιοδεύοντας, εδώ καί χρόνια, στήν Μάνα Αφρική, βρίσκομαι καθημερινά μπροστά σέ αφάνταστες δυσκολίες καί προβλήματα τίς πιό πολλές φορές άλυτα καί πολύπλοκα καί πάντα στρέφομαι πρός τόν Κύριό μας μέ μιά βαθειά προσευχή: «Κύριε χάρισέ μας τήν Ανάστασή σου, βοήθησέ μας νά δούμε όλα αυτά τά πρόβλήματα καί τίς δυσκολίες μέσα από τό Φως Σου … τό Φως της Αναστάσεώς Σου…».Καί τούτο τό κάνω αδελφοί μου, διότι η ζωή μέσα στούς κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας είναι η πίστις στήν Ανάσταση του Χριστού καί η Ανάσταση του Χριστού είναι ο μοναδικός πλέον τρόπος υπάρξεως κάθε πιστού.

Ανάσταση αδελφοί μου, σημαίνει: άφεση, συγχώρηση, μεταμόρφωση καί ανάπλαση της σχέσεως μας μέ τόν Θεό, τόν εαυτόν μας, τούς ανθρώπους καί τήν ευλογημένη καί ταλαιπωρημένη αυτή κτίση μέσα στήν οποία ζούμε, χωρίς δυστυχώς τίς περισσότερες φορές νά νοιαζόμαστε γι’αυτήν…

Ανάσταση σημαίνει ότι βρήκαμε τόν δρόμο πού οδηγεί στήν χαμένη μας πατρίδα… τήν Βασιλεία των Ουρανών. Ανάσταση σημαίνει ακόμα, ότι έχουμε τήν δυνατότητα νά προσεγγίσουμε πραγματικά τήν αλήθεια καί τό μυστήριο της υπάρξεώς μας…

Από τήν Ιερά Παράδοση της Αγίας μας Εκκλησίας έχουμε τήν εμπειρική γνώση ότι ο Χριστιανός όλων των εποχών κατορθώνει τήν σωτηρία του μέσα από τήν σύμπραξη τήν συνύπαρξη καί συμπλοκή τριών θεμελιωδών αρετών καί χαρισμάτων: της πίστεως, της αγάπης καί της ελπίδος. Καί τούτο τό διατρανώνουν τά Αιματα των τόσων χιλιάδων αγίων Μαρτύρων καί ομολογητών, πού πότισαν τό δένδρο της Πίστεως στήν αφρικανική γη,… η αγιότητα τόσων χιλιάδων οσίων ανδρών καί γυναικών, πού μέσω της ασκητικής των αγίασαν τήν αφρικανική ήπειρο….

Η πίστη, αδελφοί μου, είναι ο σύνδεσμος όλων μας μέ τό μακρινό μας παρελθόν… Ακούσαμε γιά τόν Χριστό καί πιστέψαμε σ’Αυτόν. Η αγάπη είναι η έκφραση αυτής της πίστεως στό εκάστοτε σήμερα κατά μίμησιν του Χριστού. Καί η ελπίδα είναι η επέκταση της πίστεως, της αγάπης του Χριστού μας στό μακρινό καί αναμενόμενο μέλλον της Βασιλείας των Ουρανών. Αν απομονώσουμε τήν πίστη από τήν αγάπη καί τήν ελπίδα ουσιαστικά τήν εξωστρακίζουμε από τό σήμερα καί τό αύριο της ζωής μας.

Πιστεύω ότι όλοι κάπου κάποιες στιγμές έχουμε δοκιμάσει τήν πικρή εμπειρία του τί σημαίνει ζωή χωρίς αγάπη καί χωρίς ελπίδα. Αυτην ακριβώς τήν αίσθηση εκφράζει καί ο αρχαίος όρος «τραγωδία» καί «τραγικό αδιέξοδο», τήν εμπειρία δηλαδή, μιάς ζωής χωρίς Ανάσταση .

Η ζωή όλων μας μέσα στούς κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας, όπως τήν ζείτε καθημερινά, είναι βασικά μιά συνεχής διδασκαλία, μιά συνεχής πάλη, ένας αδιάκοπος αγώνας αναβαπτισμού της υπάρξεώς μας μέσα στήν αστραπόμορφη πλημμυρίδα του Φωτός της Τρίτης Ημέρας, της ημέρας της Αναστάσεως.

Της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, της μοναδικής καί ανεπαναλήπτου Ενσαρκωμένης κοινωνίας Θεού καί ανθρώπων. Του Ιησού Χριστού, αυτού, πού ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει νά τόν ενδυθούμε ως «ιμάτιον σωτηρίου» ελπίδος καί χάριτος. Νά τόν ενδυθούμε όλοι εμείς τά Φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας καί τούτο όχι απλά καί συνηθισμένα γιά νά αλλάζουμε ποτέ-πότε τά σκοτεινά μοτίβα της άχρωμης ζωής πού μας περιτριγυρίζει, αλλά, «ως ένδυμα της μυστικής τραπέζης των Γάμων του από καταβολής κόσμου Εσφαγμένου Αρνίου». Μέ αυτά τά ενδύματα θά πρέπει νά εξέλθουμε στίς πλατείες, στίς διεξόδους των οδών καί στίς εσχατιές του κόσμου των ανθρώπων καί νά τούς προσκαλέσουμε, νά τούς φέρουμε εδώ μέσα στήν Αγία μας Εκκλησία, όπου υπάρχει καί πάντα θά υπάρχει ο χώρος καί ο τρόπος, ώστε νά χωρέσει καί νά συγχωρεθεί κάθε ταλαιπωρημένη καί κουρασμένη ύπαρξη, κάθε ανθρωπος πού ξαφνικά αργά ή γρήγορα ανακαλύπτει στήν ζωή του ότι γιά τό πνεύμα του κόσμου είναι μιά αμελητέα μαθηματική μοναδα ενεργείας καί παραγωγής καί τίποτε άλλο βαθύτερο υψηλότερο ή εκτενέστερο.

Αυτόν τόν αγώνα γιά τήν εκκλησιοποίηση ολοκλήρου της Αφρικής αγωνίζονται απ’ άκρη σ’ άκρη οι σύγχρονοι ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι, Επίσκοποι, Ιερείς, Ιερομόναχοι, Διάκονοι, Μοναχοί, Μοναχές καί Λαϊκοί συμπαραστάτες προς τους οποίους απονέμομεν τόν «δίκαιον της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων έπαινον» καί διά τούς οποίους ζητάμε τίς προσευχές όλων σας.

Αδελφοί μου ηγαπημένοι καί περισπούδαστοι…

Μέσα σ’ αυτόν τόν κόσμο του συμφέροντος καί της αδικίας ηχεί καί πάλι τό ασύλληπτο γεγονός πού τώρα συνοψίζεται σέ δυό λέξεις τό «Χριστός Ανέστη». Μιά πραγματικότητα πού μπορεί όχι απλά νά μας εξιστορεί ένα γεγονός της πίστεώς μας αλλά μπορεί νά καλλιεργεί, νά μεταμορφώνει τήν πίστη, τήν κάθε αγάπη καί τήν κάθε ελπίδα μας καί νά δίνει νόημα σέ κάθε καθμερινό μας αγώνα.Έτσι ώστε μέσα από τήν κάθε πίστη τήν κάθε αγάπη καί τήν κάθε ελπίδα μας νά διαμηνύεται καί νά μεταφράζεται στήν ύπαρξή μας τό θέλημα του αγίου Θεού.Τό μοναδικό θέλημα πού μπορεί νά νοηματοδοτήσει τό χαμένο νόημα της ζωής του συγχρόνου κόσμου μας. Μιά εμπειρία πού δέν αφήνει κανέναν άγευστο…

Η ελπίδα μέσα στους κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας είναι η πίστη στήν Ανάσταση του Κυρίου μας καί η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι η μοναδική ελπίδα μας σ’ αυτήν καί στήν άλλη ζωή.

Μέ αυτούς τούς προσανατολισμούς σάν οδηγούς γιά τήν ζωή μας, ανταλλάσσω καί εφέτος μαζί σας μέσα στήν μοναδική επικοινωνία της Θείας Λειτουργίας των Θυσιαστηρίων της Αναστάσεως τό «Χριστός Ανέστη» , «Αληθώς Ανέστη» ευχόμενος σέ όλους σας νά μήν μείνουμε μόνον στά όρια των τυπικών ευχών αλλά τούτη τήν ευχή νά τήν κάνουμε ζωή καί νά τήν μοιραστούμε μέ τούς πλησίον μας.

Από της Αποστολικής Καθέδρας του Αποστόλου καί Ευαγγελιστού Μάρκου απονέμομεν πάσιν υμίν ειρήνην καί έλεον εν Χριστώ Αναστάντι.

†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας καί πάσης Αφρικής

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

Εν τη Μεγάλη Πόλει
της Αλεξανδρείας
Άγιον Πάσχα 2009

( http://www.greekorthodox-alexandria.org/index.php?module=content&action=details&cid=001004&id=223 )